ارزشیابی برخی از ابعاد دور ه های آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان مامایی

دوره آموزش بالینی از مقاطع حساس و مهم برنامه ریزی آموزشی است که طی آن توانمندی های حرفه ای دانشجویان پایه ریزی می گردد. به منظور ارتقا نتایج یادگیری بالینی دانشجویان نیاز به بررسی دوره های آموزش بالینی وجود دارد. لذا در این مطالعه نظر بر آن است که وضعیت موجود دوره های آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان بررسی گردد تا با ارزشیابی وضعیت موجود در برآورد نیازها و تدوین راهبردهای لازم جهت ارتقا کیفیت آموزش بالینی موثر واقع شد.
این مطالعه یک پژوهش توصیفی - مقطعی است که در آن دوره های آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان ترم آخر مامایی از نظر شرایط ورود به دوره ها، محیط آموزش بالینی، امکانات موجود، مربیان، نحوه ارزشیابی دانشجویان توسط مربیان و دیدگاه کلی دانشجویان نسبت به دوره ها مورد ارزیابی قرار گرفت. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه بود. نمونه پژوهش برابر با جامعه پژوهش به تعداد 42 نفر بوده است که به روش سرشماری انتخاب شدند. داده های جمع آوری شده با استفاده از روش های آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
در پژوهش حاضر اکثریت دانشجویان معتقد بودند که آشنایی با قوانین، مقررات و رویه ها، برنامه ریزی برای هر دوره، آشنایی با استانداردهای اخلاقی رویه ها قبل از آغاز دوره آموزش بالینی به دانشجویان کمک کننده می باشند. از نظر 4/71 درصد دانشجویان متناسب با توانایی آنها تغییرات مداوم در آموزش بالینی داده نشده بود. 4/71 درصد دانشجویان اعتقاد داشتند که فضای کافی (اعم از رخت کن، اتاق مطالعه، 000) جهت برآورده کردن نیازهای شخصی و حرفه ای آنها فراهم نشده بود. از دید اکثریت دانشجویان (7/85%) موردهای مختلف بیماری جهت برآورده کردن اهداف دوره آموزش بالینی وجود نداشت.50 درصد دانشجویان تعداد بیماران را برای دوره آموزش بالینی خیلی کم ارزیابی نمودند. از نظر 1/57 درصد دانشجویان وسایل و امکانات کافی جهت برآورده کردن اهداف آموزش بالینی وجود نداشت. اکثریت دانشجویان (9/42%) درجه نظارت بر عملکرد آنها را بر اساس تجارب و مهارتهای بالینی ناکافی ذکر نمودند. و در نهایت، 9/42 درصد دانشجویان دوره آموزش بالینی را «دوره ای که بخوبی سپری شد»، 6/28 درصد آنها «تجربه بسیار مثبت» و 4/21 درصد آنها «هدر دادن وقت» توصیف نمودند.
بر اساس نتایج پژوهش برخی از ابعاد آموزش بالینی از سطح خوب، برخی از سطح متوسط و برخی از سطح بد برخوردار بوده است. لذا تقویت جنبه های مثبت همچنین اصلاح نقائص می تواند گامی موثر در راستای ارتقا کیفیت آموزش بالینی باشد.