کیفیت زندگی پرستاران شاغل در مراکز آموزشی و درمانی شهر تبریز، 1385

پرستاران با توجه به شرایط ویژه شغلی خود ممکن است با مشکلات جسمی، روحی و اجتماعی متعددی مواجه باشند که مجموعه این مشکلات می تواند منجر به کاهش کیفیت زندگی آنان گردد. از آنجائی که تحقیقات اندکی در زمینه بررسی کیفیت زندگی پرستاران صورت گفته است، لذا هدف این مطالعه بررسی کیفیت زندگی پرستاران می باشد.
این مطالعه یک پژوهش توصیفی است که در آن کیفیت زندگی پرستاران شاغل در مراکز آموزشی-درمانی از جنبه های مختلف مورد ارزیابی قرار گرفت. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه استانداردی بود که در سال 1998 توسط فرانس و پاور تدوین گردیده است و شامل دو جدول 33 بیانیه ای (میزان رضایت از جنبه های مختلف زندگی و اهمیت جوانب مختلف زندگی برای فرد) می باشد. نمونه پژوهش برابر با 55 نفر بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از روش های آمار توصیفی و آمار استنباطی و بوسیله نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.
نتایج پژوهش نشان داد که میانگین کیفیت زندگی پرستاران در مرکز آموزشی بطورکلی 85/22 و در بعد سلامت و عملکرد 46/22، در بعد اجتماعی –اقتصادی 20/21، در بعد روحی- روانی 93/22 و در بعد خانوادگی 8/26 از سقف 30 امتیاز بود. میانگین کیفیت زندگی پرستاران در مراکز درمانی بطور کلی 21/20 و در بعد سلامت و عملکرد، بعد اجتماعی-اقتصادی، بعد روحی- روانی و بعد خانوادگی به ترتیب 40 /20، 89/17، 49/20 و 51/23 از سقف 30 امتیاز بود. بین میانگین نمره کیفیت زندگی افراد مورد مطالعه با محل کار آنان (01/0 P=) و سمت شغلی (005/0P=) آنها ارتباط معنی دار آماری وجود داشت.
گروه درمانی از نظر کیفیت زندگی در حد متوسط و از بعد خانوادگی در حد نسبتا خوب بودند و گروه آموزشی از نظر کیفیت زندگی در حد نسبتا خوب و از بعد خانوادگی در حد خوبی قرار داشتند. میانگین کیفیت زندگی پرستاران در مراکز آموزشی بطورکلی از میانگین آن در مراکز درمانی در کلیه ابعاد بالاتر بود. این امر ممکن است ناشی از تفاوت در محیط های کاری بوده باشد.