مقایسه عوارض روش دوختن در یک لایه و در چند لایه زخم پا پس از برداشتن ورید صافن بزرگ در بای پس کرونر

بیماری های قلبی- عروقی و مرگ ناشی از آنها متاسفانه طیف گسترده ای را در علل مرگ و میر به خود اختصاص داده است. در دهه های اخیر جراحی قلب باز توانسته میزان مرگ و میر این دسته از بیماران را کاهش دهد. در این مطالعه به بررسی کاهش عوارض ناشی از بستن زخم پا در یک لایه و بررسی لزوم و یا عدم لزوم بستن لایه زیر جلدی زخم پا پس از برداشت ورید صافن بزرگ در اعمال جراحی بای پس کرونر پرداخته شد.
این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی از نوع تصادفی انجام شد. جامعه مورد بررسی شامل 80 بیمار مبتلا به بیماری ایسکمی قلبی بودند که تحت عمل جراحی بای پس کرونر قرار گرفتند. در گروه اول زخم ناشی از برداشتن ورید صافن بزرگ تنها در یک لایه ترمیم شد و در گروه دوم زخم پا در چند لایه ترمیم شد. پس از اتمام مطالعه داده های بدست آمده در مورد عوارض دو روش با استفاده از نرم افزار آماری SPSS17 تنظیم و دسته بندی شد و با کمک شاخص های آمار مرکزی و آزمون های t و chi-square مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
بیماران دو گروه از لحاظ سن، وزن، قد، جنسیت و شاخص توده بدنی اختلاف معنی داری نداشتند. در روز دوم مطالعه تنها هماتوم تفاوت معنی داری(001/0p=) بین دو گروه داشت (در گروه یک لایه 5 بیمار و در گروه چندلایه 18 نفر). در روز چهاردهم مطالعه بجز در مورد نورالژی عصب صافن در 6 متغیر دیگر گروه چندلایه با عوارض بسیار بیشتری همراه بوده است. نتایج تقریبا مشابهی در روز بیست و یکم پس از عمل جراحی مشاهده شد.
شواهد بیانگر آن است که شیوه سوچور تک لایه زخم محل برداشت ورید صافن جهت بای پس عروق کرونری با عوارض و موربیدیته کمتری همراه می باشد. لذا توصیه می گردد در مواردی که از ورید صافن بزرگ به عنوان گرافت برای Revascularization عروق کرونر استفاده می شود برای جلوگیری از بروز اثرات نامطلوب نظیر عفونت زخم و یا درد مزمن و هماتوم از سوچور زخم به روش یک لایه استفاده شود.