اثر تعداد جلسات تمرینات هوازی تداومی و تناوبی در هفته بر برخی شاخص های تعیین کننده سلامتی قلب در موش های صحرایی یائسه

هدف از این پژوهش، مطالعه مقایسه تاثیر دوازده هفته تمرین تداومی و تناوبی هوازی سه و پنج جلسه ای در هفته بر برخی شاخص های تعیین کننده سلامتی قلب (پروتئین واکنشی C با حساسیت بالا، کلسترول لیپوپروتئین کم چگالی و پرچگالی) در موش های صحرایی ماده بود.
88 سر موش صحرایی ماده (نژاد ویستار با وزن 93/4 ± 6/325 گرم، سن 21 ماه که حداقل 3 ماه از اتمام دوران بارداری آنها گذشته بود) به طور تصادفی به سه گروه اصلی شامل گروه کنترل، تداومی و تناوبی 3 و 5 جلسه ای و زیر گروه های پیش آزمون، میان آزمون و پس آزمون تقسیم شدند. برنامه تمرینی تداومی به مدت 12 هفته و هفته ای 3 و یا 5 جلسه تمرین با سرعت 12 تا 23 متر در دقیقه و مدت 10 تا 122 دقیقه بصورت پیشرونده اجرا شد. خون گیری در سطوح پایه و به دنبال 12 تا 14 ساعت ناشتایی در سه مرحله با شرایط مشابه انجام و مقادیرCRP HS- با روش ایمنوتور بیدیمتریک و شاخص های LDL-C و HDL-C نیز با روش آنزیماتیک اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های آنالیز واریانس در سطح 5/0 p£ تحلیل شد.
نتایج نشان داد مقادیر CRP HS- گروه کنترل پس از 6 و 12 هفته افزایش معنی داری داشته، در حالی که در هر دو گروه تمرین تداومی و تناوبی در 6 هفته نخست تمرین کاهش غیرمعنی داری مشاهده شد که این کاهش در پایان هفته دوازدهم- به غیر از گروه تناوبی 3 جلسه ای- در سایر گروه ها به لحاظ آماری معنادار بود. به علاوه، بررسی تغییرات بین گروهی HS-CRP، LDL-C و HDL-C نشان داد این تفاوت فقط بین دو گروه کنترل و تداومی 5 جلسه ای به دنبال 6 و 12 هفته تمرین معنی دار است.
با توجه به نتایج حاصله می توان گفت اگرچه در مجموع اثر بخشی تمرینات تداومی 5 جلسه ای بیشتر از تمرینات تناوبی است، اما برای مهار پاسخ التهابی، طول دوره تمرینی مهم تر از تعداد جلسات تمرینی در هفته می باشد.