بررسی مقایسه ای تاثیر دویدن به جلو و عقب در برنامه تمرینی تخته تعادل بر روی تعادل استاتیک

هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر اضافه کردن تمرین دویدن به جلو و عقب در یک برنامه تمرینی تخته تعادل، بر روی برخی آزمونهای عملکردی تعادل استاتیک بود. در این پژوهش 65 مرد سالم جوان بروش غیر احتمالی ساده انتخاب شدند و بروش تصادفی به سه گروه تقسیم بندی شدند. گروه اول شامل 25 نفر بودند که ابتدا تمرین دویدن به جلو را بمدت 10 دقیقه و سپس تمرینات روی تخته تعادل را بمدت 15 دقیقه انجام دادند. گروه دوم نیز شامل 25 نفر بودند که ابتدا تمرین دویدن به عقب را بمدت 10 دقیقه و سپس تمرینات روی تخته تعادل را بمدت 15 دقیقه انجام دادند. گروه سوم شامل 15 نفر بودند که تنها تمرینات تخته تعادل را بمدت 15 دقیقه انجام دادند. برای هر یک از گروه ها، تمرین بمدت 6 هفته و بصورت 3 جلسه در هر هفته تکرار گردید. آزمونهای عملکردی تعادل استاتیک شامل حداکثر زمان ایستادن بر روی پای غالب بصورت صاف بر روی سطح سفت (A)، ایستادن بر روی پای غالب بصورت صاف بر روی سطح نرم(B)، ایستادن بر روی پای غالب بصورت نیمه چمباتمه بر روی سطح سفت(C) و ایستادن بر روی پای غالب بصورت نیمه چمباتمه بر روی سطح نرم(D) بودند که همگی با چشمان بسته انجام شدند.
این آزمونها در 4 مرحله و در فواصل زمانی 2 هفته ای اندازه گیری شدند. در کل اختلاف معنی داری در میانگین مقادیر آزمونها پس از 6 هفته تمرین بین سه گروه دیده نشد. ولی در پایان هفته دوم اختلاف معنی داری در میانگین مقادیر آزمونهای A، B و D بین سه گروه دیده شد که این اختلاف ناشی از میانگین مقادیر آزمونهای A، B و D در گروه دویدن به عقب بود. می توان نتیجه گیری نمود دو هفته تمرین دویدن به عقب باعث تسهیل اثرات تمرین تخته تعادل بر روی تعادل استاتیک می گردد.