طبقات طبیعی در واکه های زبان فارسی

هدف از نگارش این مقاله بررسی واکه های زبان فارسی و تفاوتهای واج آرایی آنهاست. بسیاری از زبان شناسان معتقدند که واکه های زبان فارسی دو دسته اند: گروه اول واکه های کشیده /A،i،u/ هستند که دو جایگاه زمانمند را به خود اختصاص می دهند و به لحاظ طول زمان تلفظ و تولید، دو برابر واکه های کوتاه هستند. گروه دیگر واکه های کوتاه /a،e،o/ هستند که یک جایگاه زمانمند را به خود اختصاص می دهند. اما تفاوت کشش واکه ها در گفتار و نوشتار زبان فارسی محسوس نیست و تنها در تقطیع اوزان اشعار فارسی که دارای افاعیل عروضی هستند از جمله آثار حافظ، سعدی، مولوی، این نوع کشش مورد توجه قرار می گیرد و با توجه به کوتاهی و بلندی یا کشیدگی هجا این تقطیع انجام می شود. روشی که در این مقاله اتخاذ شده است، بررسی دو طبقه بودن واکه های زبان فارسی به لحاظ واج آرایی (phonotactic) است. در این مقاله سعی شده است خوشه های همخوانی که بعد از شش واکه زبان فارسی به کار می روند در ساخت های مختلف بررسی شوند. نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان می دهد که واکه های /a،e،o/ یک طبقه طبیعی و واکه های /A،i،u/ یک طبقه طبیعی دیگر را تشکیل می دهند.