موانع موجود بر سر راه مشارکت بین موسسات آموزشی و بالینی در پرستاری؛ یک مطالعه کیفی

مشارکت در آموزش بالینی وظیفه تمام کسانی است که در ارایه مراقبت های بهداشتی نقش دارند. ضرورت ارتقای کیفیت آموزش های بالینی و نقش تعیین کننده این آموزش ها در ارتقای کیفیت مراقبت ها باعث شده است که شاهد روندی رو به رشد در طراحی و اجرای الگوهای مشارکتی آموزش بالینی در سطح بین المللی باشیم. ایجاد چنین مشارکتی نیازمند درگیر شدن همه ذینفعان در برنامه ریزی، اجرا و ارزشیابی آموزش های بالینی است. این مطالعه درصدد است که درک ذینفعان کلیدی در آموزش بالینی را نسبت به موانع موجود بر سر راه مشارکت بین موسسات آموزشی پرستاری و موسسات بالینی در اجرای آموزش های بالینی را مورد بررسی قرار دهد.

پژوهش حاضر یک مطالعه از نوع تحلیل محتوای کیفی است. مشارکت کنندگان در این پژوهش را 15 نفر دانشجو مدرس بالینی پرستاری، پرستار بالینی، مدیر آموزشی و مدیر پرستاری بالینی تشکیل می داد. روش جمع آوری داده ها مصاحبه نیمه ساختاری بود. ابتدا نمونه گیری مبتنی بر هدف انجام شد و سپس به روش گلوله برفی ادامه پیدا کرد و نمونه-گیری تا اشباع داده ها ادامه یافت. کلیه مصاحبه ها ضبط و سپس دستنویس شد و با استفاده از روش مقایسه ای مداوم و به روش تحلیل محتوای کیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

مضامین به دست آمده در این پژوهش عبارت بود از: «واگرایی سازمانی»، «دیوار نامرئی»، «ارزش گذاری مفرط بر دانش تئوریک». ابهام در ارتباط ساختار سازمانی دو موسسه و نقش ها و وظایف کارکنان هر یک از موسسات در قبال یکدیگر، فرهنگ ارزش گذاری مفرط بر دانش نظری و بی توجهی به مهارت ها و عملکرد بالینی پرستاری، و دیواری از دیدگاه ها و نگرش های مختلف و گاه متضاد موانع اصلی بر سر راه ایجاد همکاری بین دو موسسه آموزشی و بالینی در پرستاری هستند.

تعریف ارتباط ساختاری بین دو موسسه آموزشی و بالینی و تبیین نقش ها و مسوولیت های کارکنان آموزشی و بالینی در قبال اجرای آموزش های بالینی، تعریف نقش بالینی مدرس پرستاری و تاکید بر اهمیت و ارزش گذاری بر عملکرد بالینی پرستاری می تواند مسیر شکل گیری همکاری و مشارکت بین دو موسسه را هموارتر سازد.