پیوستن جمهوری اسلامی ایران به عنوان عضو ناظر به سازمان همکاری شانگهای و تاثیر آن بر امنیت و منافع ملی کشور

سازمان همکاری شانگهای در سال 2001 با حضور کشورهای روسیه، چین، قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان و ازبکستان تاسیس شد. هند، پاکستان و ایران نیز در سال 2005 به عنوان عضو ناظر به این سازمان ملحق شدند. ایجاد اتحادیه بزرگ آسیایی با هویت شرقی تامین کننده منافع اعضا در عصر منطقه گرایی باشد و اعضا در چارچوب آن ضمن برطرف کردن ابهام هویتی، بتوانند در قالب اتحاد و ائتلاف که بالاترین سطح همکاری های منطقه ای و بین المللی در سیاست بین الملل است، از اهداف مهم و کلان آنها بوده که البته در کنار آنها می توان مبارزه با تروریسم، جدایی طلبی، همکاری های اقتصادی و سیاسی و دغدغه های مشترک مرزی را افزود. جمهوری اسلامی ایران نیز که با فشار سیاسی و اقتصادی برخی قدرت های بزرگ در منطقه مواجه شده و با افزایش حضور نظامی آمریکا در مناطق مجاور و همسایه، دچار سیاست های تحمیلی انزواگرایانه ایالات متحده شده است، و از سوی دیگر دارای توانمندی ها و ظرفیت های فراوان اقتصادی بخصوص اقتصاد انرژی برای دنیای شرق است، می تواند در چارچوب اتحادیه بزرگتری با دغدغه های امنیتی و سیاسی مشترک اعضا، و تعریف چالش ها و فرصت های مشترک، منافع و امنیت ملی خود را در قالب اتحادیه ابتدا به صورت دقیق تعریف و سپس حمایت و تقویت نماید. تعاملات امنیتی نیازمند همکاری و تفاهم متقابل و چند جانبه کشورهای خاص یک حوزه جغرافیایی است و جمهوری اسلامی ایران برای تحقق بخشی و ایجاد ضریب امنیتی بالا و افزایش پتانسیل های خود برای چانه زنی در عرصه جهانی محتاج منطقه گرایی و اتحاد محوری در مهمترین مساله مورد نیاز خود یعنی امنیت است.