یهودیان بخارایی و سیاست اسراییل در قبال آسیای مرکزی

اسراییل از بازیگران منطقه ای است که استراتژی درازمدت خود را بر نفوذ اقتصادی و سیاسی در منطقه خاورمیانه بزرگ شامل ترکیه، پاکستان، خلیج فارس، آسیای مرکزی و قفقاز قرار داده است. اگرچه این کشور با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی همانند بسیاری از کشورهای دنیا دچار شوک گردید ولی به زودی با مدیریت فرصت و تهدید تلاش نمود تا ضمن مقابله با تهدیداتی که ممکن است ظهور دولت های نوظهور و احتمال نزدیکی آنها به کشورهای عربی و اسلامی خاورمیانه برای این کشور ایجاد کند، از فرصتهای بوجود آمده برای کسب مشروعیت جهانی، جلب حمایت ایالات متحده و توسعه اقتصاد در حال رکود خود از طریق گسترش روابط تجاری با این کشورها استفاده نماید. با آنکه اسراییل در آغاز استراتژی خود را بر مهاجرت دادن یهودیان بومی این منطقه به آن کشور استوار ساخته بود ولی به تدریج دریافت که حضور این یهودیان و اعمال نفوذ در ساختار اداری و سیاسی جوامع مذکور منافعی بیش از مهاجرت این گروه برای اسراییل خواهد داشت. مقاله ی حاضر به دنبال بررسی فرایند تغییر استراتژی اسراییل در قبال یهویان بومی (در نمونه ی یهودیان بخارا) و نقش یهودیان این منطقه در استراتژی نفوذ این کشور در منطقه آسیای مرکزی می باشد.