شاخص های مناسب برای بررسی تنوع گونه ای در چهار مکان مرتعی استان اصفهان

فعالیت های نابخردانه بشر از جمله مصرف بی رویه سوخت های فسیلی، جنگل تراشی، بیابان زایی، آلودگی های شیمیایی و برخی از بلایای طبیعی از مهمترین عواملی هستند که محیط زیست و تنوع زیستی را در معرض نابودی و زوال قرار داده اند. زوال تنوع زیستی با انقراض گونه های موجود شروع شده و به کاهش ذخایر ژنتیکی منجر می شود. هدف از این مطالعه تعیین و بررسی تنوع گونه ای با استفاده از روش های غیر پارامتری می باشد. تراکم گونه های گیاهی چندساله در امتداد ترانسکت های خطی با استفاده از روش کوادرات، در طی شش سال (1386-1381) ثبت شد. شاخص های غنای گونه ای، ناهمگنی و یکنواختی در دو منطقه نیمه استپی و درمنه زارهای استپی محاسبه شد. در درمنه زارهای استپی شاخص هیل (ناهمگنی) به دلیل غالبیت و در مناطق نیمه استپی شاخص هیل (ناهمگنی) به دلیل ناهمگنی بیشتر، از عملکرد بهتری جهت اندازه گیری تنوع برخوردار بودند. در اکثر موارد آزمون آماری نشان داد که مقادیر غنای گونه ای، یکنواختی و تنوع بین دو منطقه نیمه استپی و درمنه زارهای استپی اختلاف معنی دار دارد. نتایج نشان داد که دو مکان مرتعی نیمه استپی (آخچه و وردشت) از لحاظ تنوع و غنای گونه ای دارای اختلاف معنی دار بوده در حالیکه از نظر یکنواختی یکسان هستند. در درمنه زارهای استپی (گردنه شادیان و خونداب) از لحاظ یکنواختی و تنوع دارای اختلاف معنی دار بوده ولی از نظر غنای گونه ای یکسان هستند. لذا مولفه غنای گونه ای در مناطق نیمه استپی و مولفه یکنواختی در مناطق درمنه زارهای استپی در نشان دادن تنوع بیشتر، موثر هستند.