مقایسه نتایج ترمیم لاپاروسکوپیک خارج پریتونئال و جراحی به روش لیختن اشتاین در فتق اینگوینال

فتق ناحیه کشاله ران یک اختلال شایع در زمینه تخصصی جراحی عمومی است و متداول ترین درمان این نوع فتق روش جراحی می باشد. این بیماری با شیوعی بین 15 تا 45 درصد در سنین مختلف به عنوان عارضه ای قابل توجه که نیازمند ترمیم جراحی است مطرح می باشد. یک فتق به عنوان منطقه ای از جدار شکم که در آن ضعف در بافت همبندی عضلانی ایجاد شده است تظاهر می یابد. به طور کلی 75 درصد فتق های جدار شکم در ناحیه کشاله ران بروز پیدا می کنند و بیشترین موارد فتق های این منطقه را فتق های اینگوینال تشکیل می دهند. همچنین شیوع فتق اینگوینال غیرمستقیم دو تا سه برابر بیشتر از فتق اینگوینال مستقیم است. به طور کلی دو قله سنی از نظر حداکثر بروز فتق کشاله ران دیده می شود که یکی در نوزادی و دیگری در سنین بالای 60 سالگی است. خطر کلی پیدایش فتق کشاله ران در تمام طول عمر برای یک مرد 15 درصد و برای یک زن کمتر از پنج درصد است.