بررسی ارتباط کمردرد با عوامل روانی- اجتماعی و استرس های روانشناختی شغلی در پرستاران بیمارستان های شهر آمل

پرستاران به عنوان یک گروه پرخطر برای ابتلا به کمردرد شغلی شناخته شده اند. این پژوهش به منظور تعیین ارتباط کمردرد با عوامل روانی- اجتماعی و استرس های روانشناختی شغلی در پرستاران بیمارستان های شهر آمل انجام شد.
در این مطالعه تحلیلی 400 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان های شهر آمل پرسش نامه ای شامل 3 قسمت اطلاعات دموگرافیک، استرس های روانی- اجتماعی مرتبط با کار و استرس های روانشناختی مرتبط با کار را تکمیل نمودند. نتایج به صورت نسبت شانس خام و تطبیق شده و فاصله اطمینان 95% بیان گردید.
324 نفر (81%) پرستاران شرکت کننده طی یک سال گذشته حداقل یک بار کمردرد را تجربه کرده اند. میانگین سنی شرکت کنندگان 2/6+ 4/32 سال، میانگین قد 7/8+7/166 سانتی متر و میانگین وزن 8/9+7/67 کیلوگرم بود. از میان مشخصات فردی زن بودن (8/2OR=)، انجام ورزش منظم (4/0OR=)، افزایش قد به ازای هر سانتی متر (06/1OR=) و افزایش وزن به ازای هرکیلوگرم (04/1OR=) ارتباط معناداری با کمردرد نشان دادند. از میان عوامل روانی- اجتماعی مرتبط با کار مشاهده شد به ازای هر یک درجه افزایش در شدت نارضایتی ارتباط با همکاران احتمال بروز کمردرد 80% بیش تر می شود و از میان عوامل استرس زای شغلی به ازای هر یک درجه افزایش در طیف (همیشه، بیش تر اوقات، بعضی وقت ها، هرگز) عجله در کار احتمال بروز کمردرد 40% کم تر می شود.
کمردرد یکی از جدی ترین مشکلات شغل پرستاری می باشد که با استرس های روانشناختی محیط کار در ارتباط است. بنابراین تعدیل و اصلاح محیط روانی- اجتماعی بیمارستان و آموزش تکنیک های کاهش استرس به منظور پیشگیری یا کاهش عوارض ناشی از کمردرد ضروری به نظر می رسد.