سینمای ناتمام کیارستمی و بازتاب های پسامدرن آن

سینمای کیارستمی، به مثابه نمونه بارزی از ظرفیت جهانی شدن فرهنگ نمایشی ایران و با تاکید خاص بر نقش مشارکت تماشاگران در فرایند معناسازی فیلم، تاملاتی پسامدرن را برمی انگیزد. برخی ازمهم ترین وجوه خاص این نوع سینمای نیمه-برساخته عبارتند از: سبک خود-بازتابنده، بعدنمایی های نمودارگونه، روایت های بینا بین و کمینه گرایی فردی. ارزشمندترین دستاورد پسامدرن این نوع سینما، برجسته سازی فرایند معناسازی در حین تجربه بی واسطه فیلم است. به علاوه، نماهای نزدیک فیلم های اخیر او، واحدهای معناساز مستقلی هستند که به نحوی فزاینده عامل تکثیر و تولید بی وقفه احساس و عاطفه ای شرقی است. از این حیث، سبک خلاقانه کیارستمی قابل تفسیر و تطبیق با برخی از مهم ترین آرای متفکران سینمای پسامدرن نظیر ژیل دلوز است. فیلم های اخیر او، در حقیقت، با بهره گیری از جلوه هایی واقعگرا وعناصری بومی، روایتگر میکرو درام های نوینی است که در بینا بین شکاف میان نماهای نزدیک و دریافت فعال مخاطبان خود شکل می گیرد.