فراوانی دیسترس تنفسی در نوزادان نارس متولد شده در بیمارستان امام خمینی (ره) اهواز و تاثیر دگزامتازون روی آنان

یکی از مشکلات عمده نوزادان نارس، عدم تکامل کافی ریه و در نتیجه دیسترس تنفسی از بدو تولد است که به نام سندرم دیسترس تنفسی نوزادان شناخته شده است. هدف از انجام این مطالعه بررسی فراوانی دیسترس تنفسی در نوزادان نارس و اثر دگزامتازون در پیش گیری از آن بود.
این مطالعه یک مطالعه توصیفی گذشته نگر است. جامعه مورد مطالعه، تعداد 230 نوزاد نارس بودند که مادران آنها با تشخیص زایمان زودرس طی سال های 1385 و 1386 در بیمارستان امام خمینی اهواز بستری شده بودند. تعداد 69 مورد پیش از تولد تحت درمان با دگزامتازون قرار گرفته بودند (6 میلی گرم هر12 ساعت و حداکثر 4 دوز) و 166 مورد، دگزامتازون دریافت نکرده بودند. اطلاعات مبتنی بر اهداف تحقیق شامل تعداد نوزادان مبتلا به دیسترس تنفسی و اثر دگزامتازون در پیش گیری از آن، از پرونده ها استخراج شد. سپس نتایج، با استفاده از نرم افزار SPSS (17) و توسط آزمون های مربع کای و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
از گروهی که پیش از تولد تحت درمان با دگزامتازون قرار گرفته بودند 21 نفر(4/30 درصد) و از گروهی که دگزامتازون دریافت نکرده بودند 66 نفر(41 درصد) مبتلا به دیسترس تنفسی شدند که این تفاوت از نظر آماری معنادار است (012/0 P=).
با تشخیص صحیح و درمان مناسب و استفاده به موقع از دگزامتازون جهت پیش گیری از این سندرم، می توان از عوارض جدی این بیماری کاست. امید است نتایج این تحقیق در زمینه کاستن از این مشکل در منطقه و کشور موثر باشد و تصمیمات لازم در جهت پیش گیری از این بیماری در مراقبت های قبل از تولد گنجانده شود.