بررسی میزان توافق تشخیص های بالینی و آسیب شناسی در بیماران مراجعه کننده به بخش آسیب شناسی دانشکده دندانپزشکی شیراز (1380 تا 1385)

بیان مساله: تشخیص درست، نخستین گام در درمان بیماری است. همخوانی تشخیص های بالینی و آسیب شناسی، بیان کننده ی دیدگاه درست جراح و آسیب شناس در تشخیص بیماری است.
این پژوهش، با هدف بررسی میزان همخوانی تشخیص بالینی و آسیب شناسی آسیب های دهان، فک و صورت در بیماران مراجعه کننده به بخش آسیب شناسی دانشکده ی دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال های 1380 تا 1385 انجام گرفت.
مواد و این بررسی به صورت تحلیلی و گذشته نگر با استفاده از 613 پرونده ی مربوط به بیماران مراجعه کننده به بخش آسیب شناسی در سال های 1380 تا 1385 انجام شد. اطلاعات مربوط به سن، جای آسیب و تخصص پزشک جراح استخراج و با استفاده از آزمون کای دو و نرم افزار 15 SPSS واکاوی گردید.
در 81 درصد از موارد، تشخیص بالینی و آسیب شناسی ضایعه با هم همخوانی داشت. بیشترین هماهنگی تشخیص در دهه ی هشتم و کمترین آن در دهه ی نخست به دست آمد. بیشترین میزان هماهنگی تشخیص بالینی و آسیب شناسی در مخاط وستیبول و کمترین آن در ناحیه ی کام دیده شد. موکوسل و آسیب های واکنشی بافت نرم بیشتر از دیگر آسیب ها و تومور های خوش خیم غیر ادنتوژنیک و آسیب های اپی تلیالی کمتر از همه به صورت بالینی تشخیص داده شدند.
بر پایه ی نتایج به دست آمده از این بررسی، افزایش آموزش های لازم، دقت بیشتر پزشکان به نشانه های بالینی و تعامل هر چه بیشتر جراح و آسیب شناس برای تشخیص و درمان بهتر بیماران لازم است.