بررسی نتایج همی آرتروپلاستی اولیه شانه در درمان شکستگی و شکستگی- دررفتگی های پروگزیمال بازو

شکستگی های پروگزیمال بازو 5-3% تمام شکستگی ها را تشکیل می دهند. هر چند اکثر این شکستگی ها در افراد مسن دیده می شود اما با اهمیت ترین انواع آنها اغلب در بیماران جوان که دچار آسیب با انرژی بالا شده اند مشاهده می شود. بر طبق نظریه Hertel در شکستگی های پروگزیمال هومروس، در صورتی که بافت نرم مدیال پروگزیمال هومروس از دست رفته باشد و یا طول قطعه Calcar پروگزیمال هومروس (قسمت دورسومدیال متافیز) کمتر از هشت میلی متر باشد خطر ایسکمی سر هومروس افزایش و احتمال نکروز آواسکولار سر بیشتر می شود. شکستگی های پروگزیمال هومروس با جا به جایی شدید، ممکن است به عملکرد بسیار ضعیف اندام فوقانی منجر شود. شدت این آسیب در نتیجه آسیب عروقی همراه آن است که به صورت ثانویه به شاخه صعودی شریان سیرکومفلکس قدامی بازویی وارد می شود که پروگزیمال هومروس را دور می زند و در اطراف شیار بای سیپیتال وارد توبروزیته ها می شود.