بررسی عوامل آسیب شناسی بالینی موثر بر پیامد درمان کارسینوم تمایز یافته تیروئید

کارسینوم تیروئید شایع ترین سرطان دستگاه اندوکرین است. عوامل بالینی، آسیب شناسی و درمانی متعددی را در فرجام بیماران کارسینوم تمایز یافته تیروئید موثر دانسته اند.
بررسی عوامل آسیب شناسی بالینی موثر در فرجام این بیماران و تاثیر احتمالی درمان های بکار رفته در تغییر سیر آن.
دراین مطالعه توصیفی- تحلیلی و گذشته نگر، پرونده بیماران دچار کارسینوم تیروئید پذیرفته شده طی سال های 1375 تا 1385 در بخش های رادیوتراپی انکولوژی بیمارستان های قائم و امید مشهد، بررسی شد. موارد با گزارش پاتولوژی کارسینوم پاپیلری یا فولیکولر وارد مطالعه شدند و پرسشنامه ویژه شامل سن، جنس، زمان پذیرش، زیرگروه پاتولوژی، اندازه تومور و مرحله بالینی، درگیری غده های لنفاوی و وجود متاستاز، انجام درمان های تکمیلی، تاریخ آخرین پی گیری، زمان عود، زمان مرگ، وضعیت در آخرین مراجعه براساس حال عمومی ووضعیت عملکردی به دودسته خوب وبد، برای هر بیمار ثبت شد.
میانگین سنی بیماران14/50 سال و میانه سنی 52 سال بود. 66 بیمار (7/85%) کارسینوم پاپیلری و 11 بیمار (3/14%) کارسینوم فولیکولر داشتند. وضعیت نهایی 43 بیمار (8/55%) خوب و 34 بیمار (2/44%) بد ارزیابی شد. متوسط بقاء 1/44 ماه و میانه 36 ماه بود. مرحله تومور (T-Stage) با وضعیت نهایی بیماران ارتباط معنی دار داشت)037/0 (P= در حالی که درگیری غدد لنفاوی (N-Stage) چنین رابطه ای را نشان نداد(665/0 P=). وجود متاستاز در بدو مراجعه، ارتباط معنی داری با فرجام بیماران نشان داد به طوری که 41 بیمار از 69 (4/59%) بیماری که در ابتدا MO بودند، وضعیت نهایی مطلوب داشتند در مقابل تنها یک بیمار (%7/16) از 6 بیماری که از ابتدا متاستاز داشتند، وضعیت نهایی آنها مناسب بود(001/0P)