شیوع چاقی شکمی در بیماران دیابتی نوع 2 و ارتباط آن با دیگر عوامل سندرم متابولیک

چاقی یکی از عوامل خطر سندرم متابولیک و دیابت نوع 2 است. از آنجایی که درمان جدی هر یک از چند اختلال سندرم متابولیک در کاهش مرگ و میر و ناتوانی ها موثر است و با توجه به شیوع رو به افزایش چاقی در قرن اخیر،تصمیم به بررسی شیوع چاقی شکمی گرفته شد تا علاوه بر تعیین اهمیت این جز سندرم متابولیک به عنوان یک عامل خطر، ارتباط کمی آن با سایر اجزای سندرم متابولیک نیز شناسایی گردد.
این مطالعه توصیفی مقطعی در سال 1385 بر روی 1392 بیماردیابتی نوع 2 با محدوده سنی 30 تا 83 سال انجام شد. پس از انجام آزمایش ها، معاینه ی بالینی، و تکمیل پرسشنامه، داده ها وارد رایانه شده و تجزیه و تحلیل آماری صورت گرفت و از آزمون های آماری کای دو و فیشر برای داده های کیفی و آزمون تی برای داده های کمی استفاده شد.
از 1392 بیمار با دیابت نوع 2، 810 نفر(2/58%) چاقی شکمی داشتند که شامل 46 نفر(7/5%) مرد و 764 نفر(3/94%) زن بودند. طبق معیارهایNCEP ATPIII، 768 نفر(8/94%) سندرم متابولیک داشتند. از نظر آماری بین چاقی شکمی با سندرم متابولیک، جنس، فشارخون بالا و HDL پایین ارتباط معنی داری مشاهده شد ولی ارتباط بین چاقی شکمی با سن و تری گلیسرید بالا معنی دار نبود.
یافته های این مطالعه نشان دهنده ی آن است که چاقی شکمی بیشترین ارتباط کمی را با سندرم متابولیک دارد و لازم است که در بیماران دیابتی به خوبی کنترل شود.