مقایسه اثربخشی داروهای کلوتریمازول، فلوکونازول و نیستاتین بر علیه گونه های کاندیدای جدا شده از واژینیت های کاندیدایی در محیط آزمایشگاه در شیراز 1387

شیوع کاندیدیازیس واژن در مطالعات مختلف، 27%- 8/4% گزارش شده است. در درمان واژینیت کاندیدایی، ترکیبات گروه آزول موضعی، از جمله کلوتریمازول، قابل دسترس ترین شیوه درمان است. مطالعه حاضر با هدف بررسی میزان حساسیت گونه های کاندیدا، نسبت به داروهای رایج در درمان واژینیت کاندیدیازیس نظیر فلوکونازول، کلوتریمازول و نیستاتین طراحی شده است.
این مطالعه تجربی در مدت 7 ماه (پاییز 1386 لغایت بهار 1387)، بر روی 105 بیمار مبتلا به عفونت کاندیدایی انجام شده است. تفکیک گونه ها بر اساس آزمایش های جرم تیوب، کروم آگار و کلامیدوسپور صورت گرفت. از روش دیسک دیفیوژن جهت تعیین حساسیت دارویی استفاده شد. در پایان مرحله انکوباسیون، قطر هاله عدم رشد اطراف دیسک ها اندازه گیری و با یکدیگر مقایسه شدند.
گونه های شناسایی شده در آزمایش کروم آگار شامل کاندیدا آلبیکانس (6/66%)، کاندیدا گلابراتا و سایر غیرآلبیکانس ها (9/21%)، کاندیدا تروپیکالیس (6/8%) و کاندیدا کروزیی (9/2%) بودند. 94% کل نمونه ها به داروی کلوتریمازول، 55% به داروی فلوکونازول و 99% به نیستاتین حساس بوده اند. 8/43% از نمونه های کاندیدا آلبیکانس به داروی فلوکونازول حساس و 26% نیز مقاوم بوده اند. در نوع غیر آلبیکانس 18% به فلوکونازول مقاومت نشان دادند.
با توجه به حساسیت بالای نیستاتین (99%) در مقایسه با کلوتریمازول و فلوکونازول در محیط آزمایشگاه نسبت به گونه های کاندیدای جدا شده از واژینیت های کاندیدایی، به نظر می رسد که نیستاتین می تواند در درمان واژینیت ناشی از انواع گونه های مقاوم کاندیدا مناسب باشد.