اثر منیزیم بر علائم ترک اعتیاد به مرفین در موش صحرایی

سیستم گلوتامینرژیک در بروز علایم سندرم ترک اعتیاد به مرفین نقش داشته و منیزیم دارای اثر مهاری بر گیرنده های NMDA گلوتامانی می باشد. در این تحقیق، اثر تزریق منیزیم بر علایم سندرم ترک مرفین در موش صحرایی نر و ماده مورد بررسی قرار گرفت.
در این مطالعه تجربی از 48 موش صحرایی نر و ماده بالغ با وزن حدود 200 الی 250 گرم استفاده شد. ابتدا موش ها به 6 گروه 8 تایی تقسیم شدند. گروه های مورد مطالعه عبارت بودند از دو گروه کنترل نر و ماده و چهار گروه متشکل از رت های نر و ماده که منیزیم سولفات با دوز 150 یا 300Mg/kg/ ip دریافت کردند. همه گروه ها به روش خوراکی (مرفین 4/0 Mg/ml به همراه ساکارز 3 درصد به مدت 21 روز) معتاد شدند. در هنگام آزمون به حیوانات منیزیم یا سرم نمکی تزریق شد و پس از نیم ساعت هم نالوکسان تزریق گردید. سپس علایم سندرم ترک مورد مشاهده و ثبت قرار گرفت. نتایج حاصله از گروه ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آنالیز واریانس و آزمون های تعقیبی مقایسه گردید و 05/0

نتایج مطالعه حاضر نشان داد که تزریق منیزیم با دوز 150 میلی گرم/کیلو، علایم مهم سندرم ترک را در موش های صحرایی نر]پرش 96/62 درصد (14/1± 5/2)، روی دو پا ایستادن 4/45 درصد (45/1± 62/6)[و در موش های صحرایی ماده معتاد]پرش 75/77 درصد (54/0±25/1)، صعود 51/24 درصد (65/1±87/8)، ایستادن 57/52 درصد (26/1±75/5)[به طور معناداری کاهش داد. همچنین منیزیم با دوز 300 میلی گرم/کیلو نیز این علایم را در موش های صحرایی نر] پرش 03/87 درصد (66/1±75/6)، صعود 34/34 درصد (27/1±87/12)، ایستادن 12/56 درصد (72/1±125/12) [و ماده] پرش 43/84 درصد (25/0±875/0)، صعود 17/36 درصد (08/1±5/7)، ایستادن 07/69 درصد (64/0±75/3)[را به طور چشمگیری کاهش بخشید. تجویز منیزیم در هر دو دوز موجب تخفیف معنادار بسیاری از علایم ترک شد و میزان تاثیر آن در هر دو جنس تقریبا مشابه بود.
به نظر می رسد که تجویز منیزیم به هنگام ترک مصرف مرفین قادر است تا حد قابل ملاحظه ای علایم سندرم ترک را در موش های صحرایی کاهش دهد.