بررسی رویکرد نوین یادگیری الکترونیکی سریع در آموزش ضمن خدمت کارکنان دانشگاه علوم پزشکی تهران

یادگیری الکترونیکی سریع، رویکردی جدید برای تدوین محتوای الکترونیکی است که با تغییر در فرایند و ابزارهای مورد استفاده، زمان و هزینه ساخت محتوای الکترونیکی را کاهش می دهد. از آنجایی که تاکنون مطالعات معدودی در زمینه مقایسه این رویکرد و رویکرد یادگیری الکترونیکی مرسوم انجام شده است، مطالعه شبه آزمایشی حاضر در سال 1387 در 100 نفر از کارکنان اداری دانشگاه علوم پزشکی تهران، میزان یادگیری، رضایت از دوره، زمان صرف شده و تعداد افراد به کارگرفته شده در تدوین محتوا بر اساس این دو رویکرد، را مقایسه نمود. کارکنان مورد بررسی با روش تصادفی بلوکی در دو گروه 50 نفری تقسیم شدند. تدوین محتوای یادگیری الکترونیکی مرسوم بر اساس مدل طراحی آموزشی آبشاری ADDIE و با استفاده از نرم افزار Macromedia flash و تدوین محتوا با رویکرد یادگیری الکترونیکی سریع، شامل پردازش موازی سه مرحله تحلیل، طراحی و تدوین و استفاده از نرم افزار Adobe Presenter بود که نظیر دیگر ابزارهای یادگیری الکترونیکی سریع، بسیاری از فرایندها را به طور خودکار می سازد. ابزارهای جمع آوری داده ها شامل پیش آزمون، پس آزمون، آزمون نهایی، پرسش نامه خودارزیابی میزان یادگیری و پرسش نامه میزان رضایت کارکنان از دوره آموزشی بود. پاسخ دهی به دو پرسش نامه اخیر، مبتنی بر مقیاس لیکرت بود. در مورد هر دو پرسش نامه روایی محتوا با کمک 10 نفر از صاحب نظران و پایایی بر اساس ضریب آلفای کرونباخ تعیین شد. یافته ها نشان داد مقایسه نمره پیش آزمون، پس آزمون، آزمون پایانی و خودارزیابی کارکنان از میزان یادگیری شان در دو گروه تفاوت معناداری نداشت. رضایت از محتوای آموزشی، رضایت از شیوه آموزش، رضایت از برنامه آموزش الکترونیکی و رضایت کلی در دو گروه تفاوت معناداری نداشت. زمان تدوین محتوا در رویکرد یادگیری الکترونیکی مرسوم، 141 و در رویکرد سریع 24 روز کاری بود (نسبت 6 به 1). نظر به عدم تفاوت دو رویکرد مذکور در میزان یادگیری یادگیرندگان، رضایت مندی آنها و کاهش قابل توجه زمان تدوین دوره، در رویکرد یادگیری الکترونیکی سریع، استفاده از آن برای آموزش الکترونیکی کارکنان دانشگاه ها، پیشنهاد می شود.