بررسی تاثیر اکسیژن درمانی تکمیلی بر میزان بروز و شدت تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی سزارین به روش بی حسی نخاعی

تهوع و استفراغ یکی از عوارض شایع بعد از عمل جراحی است و در حدود 70-20 درصد کل اعمال جراحی دیده می شود که بستگی به روش بیهوشی و عواملی همچون وضعیت همودینامیک، غلضت اکسیژن، درد و غیره دارد. در مطالعاتی تجویز اکسیژن با غلظت بالاتر در طی اعمال جراحی منجر به کاهش تهوع و استفراغ شده است و در بعضی مطالعات دیگر تاثیری در کاهش تهوع و استفراغ نداشته است. در مطالعه حاضر تاثیر اکسیژن درمانی تکمیلی بر میزان بروز و شدت تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی سزارین به روش بی حسی نخاعی بررسی شده است.
این کار آزمایی بالینی بر روی 122 زن کاندید سزارین به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل انجام شد. برای گروه مداخله، حین عمل جراحی و پس از اتمام عمل جراحی در ریکاوری به صورت مداوم و در بخش بعد از زایمان به مدت 6 ساعت به صورت متناوب با استفاده از ماسک ونچوری به میزان 80 درصد معادل 12 لیتر در دقیقه تا شش ساعت استفاده شد و در گروه کنترل اقدامات روتین انجام شد (30 درصد اکسیژن معادل 5-3 لیتر در دقیقه با ماسک معمولی). میزان بروز و شدت تهوع و استفراغ در حین عمل جراحی و تا 6 ساعت بعد از عمل جراحی در ریکاوری و بخش بعد از زایمان در برگ ثبت اطلاعات درج گردید.
بر اساس نتایج حاصله میزان بروز تهوع حین عمل جراحی در دو گروه اختلاف آماری معنی داری نداشت و بعد از عمل جراحی در بخش ریکاوری و بعد از زایمان در گروه های مداخله و کنترل اختلاف آماری معنی دار بود (01/0p<). میزان بروز استفراغ حین عمل جراحی و در بخش بعد از زایمان در گروه های مداخله و کنترل اختلاف آماری معنی داری نداشت اما در بخش ریکاوری اختلاف معنی دار بود (001/0p<). شدت تهوع در گروه های مداخله و کنترل حین عمل جراحی، در بخش ریکاوری و تا 6 ساعت بعد از عمل جراحی در بخش بعد از زایمان اختلاف آماری معنی داری داشت و شدت تهوع در گروه کنترل بیشتر بود (05/0p<).
در این مطالعه نشان داده شدکه دریافت اکسیژن اضافی حین و بعد از عمل جراحی در پیشگیری از بروز تهوع و استفراغ حین عمل جراحی مؤثر نبود اما بعداز عمل جراحی سزارین در بخش ریکاوری در پیشگیری از بروز و کاهش شدت استفراغ و تهوع به روش بی حسی نخاعی مؤثر بود. اکسیژن مکمل نیاز به داروهای ضد استفراغ را در این بیماران کاهش داد.