تاثیر ساکشن بسته ترشحات ریوی بر پنومونی وابسته به ونتیلاتور

پنومونی وابسته به ونتیلاتور از عفونت های شایع بیمارستانی در بخش های مراقبت ویژه است که با مرگ و میر بالائی همراه است. ساکشن داخل تراشه، روشی است که بطور معمول جهت پاکسازی ترشحات راه های هوائی در بیماران تحت ونتیلاتور مورد استفاده قرار می گیرد. تاثیر روش های ساکشن باز و بسته بر بروز پنومونی بدرستی مشخص نمی باشد. این مطالعه با هدف مقایسه ساکشن به روش باز و بسته بر میزان بروز پنومونی در بیماران تحت تهویه مکانیکی انجام گرفت.
این مطالعه یک کارآزمائی بالینی بود که بر روی 156 بیمار بستری در بخش های مراقبت ویژه بیمارستانهای آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اراک انجام گرفت. بیمارانی که کمتر از 24 ساعت بعد از بستری شدن در بیمارستان، به بخش ویژه وارد می شدند و از زمان لوله گذاری داخل تراشه، کمتر از 6 ساعت گذشته بود و به تهویه مکانیکی نیاز داشتند بطور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. بیماران گروه کنترل (74 نفر) با روش باز و به روش معمول، و بیماران گروه مداخله (82 نفر) با روش بسته ساکشن شدند. پس از گذشت 72 ساعت تمام بیماران با استفاده از مقیاس پنومونی باکتریال که یک ابزار استاندارد است مورد بررسی قرار گرفتند.
نتایج نشان داد که میزان بروز پنومونی در گروه مداخله (روش بسته) 28% و در گروه کنترل (روش باز) 6/48% می باشد. با استفاده از آزمون کای اسکویر نشان داده شد که اختلاف معنی داری بین دو گروه از نظر میزان بروز پنومونی وجود دارد (01/0=p). بروز پنومونی در بیمارانی که سابقه مصرف سیگار داشتند بیشتر بود، اما بین زن و مرد اختلافی دیده نشد.
با توجه به این که در ساکشن بسته خطر انتقال آلودگی از طریق وسایل و دست های پرسنل کمتر می باشد، این روش در مقایسه با ساکشن باز می تواند منجر به کاهش خطر ابتلا به پنومونی وابسته به ونتیلاتور گردد.