کارت ورود نمی خواهد مغزتان را در جعبه نگذارید

ساحره قرن بیست و یک، با چشم جادویی‌اش، همه را سحر می‌کند. جام ‌جهان‌نمایی که هر ثانیه، با هزار رنگ و طرح و صدا، سر آدمی را گرم می‌کند. بچه‌ها، با صدای او از خواب بیدار می‌شوند و پای حرف‌هایش می‌خوابند. مادرها، موقع دیدن فیلم محبوبشان، دیگر حوصله بچه و سر و صدایش را ندارند. مردها با فوتبال‌هایش، قرار از کف می‌دهند و هیچ کسی را نمی‌شناسند. تلویزیون، تیشه‌ای شده بر درخت رابطه آن‌ها؛ تیشه‌ای نامریی، که ریشه‌های درخت رابطه و عاطفه را یکی یکی قطع می‌کند. این نوشته اشاره‌ای است کوتاه به شکافی که تلویزیون، بین نسل‌ها می‌اندازد، از آغاز زندگی تا پایان آن...