مقایسه ی روش دستور و ترجمه با روش ارتباطی آموزش زبان و بررسی میزان تاثیرگذاری آن ها بر یادگیری زبان انگلیسی

دانشجویان پذیرفته شده در دانشگاه علوم پزشکی زنجان از دانش کافی و مهارت در زبان انگلیسی برای پیشرفت تحصیلی شان برخوردار نیستند. در دانشگاه چندین واحد اجباری زبان انگلیسی را به عنوان بخشی از کل برنامه ی درسی دوره ی خود می گذرانند، ولی نتیجه ی کوشش آن ها تا حد زیادی بی حاصل می باشد. این مسئله ممکن است در ارتباط با روش آموزش و کتاب های درسی باشد. روش آموزش فعلی در دانشگاه روش سنتی دستور زبان و ترجمه می باشد. در این تحقیق برای کشف علت این مسئله روش فوق با روش جدید ارتباطی مقایسه شده، نتایج مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
دو گروه از دانشجویان بهداشت محیط به صورت غیرتصادفی انتخاب و به دو کلاس تقسیم شدند. هر کلاس با یکی از روش ها، آموزش داده شد. طول دوره ی آموزش یک ترم کامل تحصیلی بود. پیش از شروع دوره ی آموزشی، یک آزمون تافل برای تعیین سطح دانش زبانی دانشجویان برگزار گردید. در پایان دوره همان تست تکرار شده، نتایج با استفاده از میانگین ها وآزمون T مورد آنالیز قرارگرفت.
تحلیل داده ها، فرضیه ی تحقیق را مبنی بر اینکه بین روش آموزش زبان و یادگیری آن ارتباط وجود دارد، تایید نمود)0431/0(p =. همچنین یافته های تحقیق نشان دادند که نمره ی آزمون ها از توزیع زمان برخوردار بودند. میانگین نمره در روش دستور زبان و ترجمه 07/1 و میانگین نمره در روش ارتباطی 575/1 بود.
به طور کلی، یافته ها، فرضیه ی اصلی تحقیق را تایید نمودند. بنابراین استفاده از روش ارتباطی در آموزش زبان انگلیسی توصیه می شود.