بررسی اثر فیلرهای نانوپوروس و روش های نوردهی بر میزان انقباض پلیمریزاسیون و درجه ی تبدیل یک کامپوزیت آزمایشی

بیان مساله: انقباض پلی مریزاسیون کامپوزیتی یکی از بزرگترین معایب کامپوزیت های امروزی است و می تواند به شکاف (Gap) لبه ای، حساسیت پس از کار، ترک مینایی و پوسیدگی ثانویه بینجامد.

هدف از این پژوهش، بررسی اثر فیلرهای نانوپوروس بر میزان انقباض پلیمریزاسیون و درجه ی تبدیل یک گونه کامپوزیت آزمایشی در شرایط نوری گوناگون بود. نتایج به دست آمده از این کامپوزیت با نتایج به دست آمده از انقباض پلیمریزاسیون و درجه ی تبدیل کامپوزیت آزمایشی با فیلرهای معمولی میکروهیبرید مقایسه می شود.
مواد و

در این پژوهش تجربی، کامپوزیت آزمایشی توسط آمیختن فیلرهای سایلانیزه شده و مونومر به دست آمد. 27 درصد مونومر و 73 درصد فیلر با هم آمیخته شدند. مونومر مورد استفاده از ترکیب Bis-GMA، 70 درصد و TEG DMA، 30 درصد به دست آمد. برای پوروس کردن فیلرها، آن ها را در حرارت 1300 درجه ی سانتی گراد سینتر و سپس آسیاب شدند. کامفورکینون و آمین به عنوان آغازکننده و تسهیل-کننده در این بررسی استفاده گردیدند. سنجش میزان انقباض پلیمریزاسیون توسط دستگاه باندد دیسک و سنجش درجه ی تبدیل توسط FTIR اسپکتروسکوپی انجام شد. بررسی در سه شرایط نوری گوناگون استاندارد و پلکانی و شدت بالا (High intensity - Ramping - Standard) انجام گردید. نتایج به دست آمده از این بررسی توسط آزمون یک سویه ی آنوا و توکی واکاوی آماری شدند.

فیلرهای نانوپوروس اثری مثبت در کاهش میزان انقباض پلیمریزاسیون داشتند و تفاوت معنادار در میزان انقباض پلیمریزاسیون میان سه روش گوناگون کیور دیده نشد. روش کیور و گونه ی فیلر نیز، اثری بر روی درجه ی تبدیل نداشتند (05/0 p <).

با استفاده از فیلرهای نانوپوروس انقباض پلیمریزاسیون کامپوزیت کاهش می یابد و گونه های روش های نوردهی کیور اثری بر میزان انقباض پلیمریزاسیون و درجه ی تبدیل کامپوزیت ندارد.