مقایسه ی کارآیی بالینی استفاده از دو گونه باندینگ پی- کیو- وان و پرومپت-ال-پاپ بر میزان موفقیت فیشور سیلانت در مینای آلوده به بزاق

بیان مساله: مهم ترین علت شکست فیشور سیلانت آلودگی در هنگام درمان است. امکان آلودگی در شرایط بالینی که جداسازی دشوار باشد، همچون دندان نیمه رویش یافته یا همکاری کم و ضعیف بیمار وجود دارد. پژوهش های بالینی ناچیزی در جهت بررسی اثر عامل باندینگ بر موفقیت فیشور سیلانت انجام شده است.
هدف از این پژوهش مقایسه ی کارایی بالینی استفاده از دو عامل باندینگ بر میزان موفقیت فیشور سیلانت در مینای آلوده به بزاق بود.
مواد و در این بررسی کارآزمایی بالینی، 60 دندان از 35 کودک 6 تا 8 سال دارای دندان های مولر نخست دایمی تازه رویش یافته و سالم فک بالا انتخاب و به دو گروه بخش گردیدند. در یک گروه پی- کیو- وان و در گروه دیگر پرومپت- ال- پاپ استفاده شد. با توجه به تازه رویش یافته بودن دندان و تماس ناحیه ی دیستوپالاتال با شیار لثه و به دلیل جداسازی ناکافی بخش دیستوپالاتال و جداسازی خوب مزیال، این نواحی به ترتیب آلوده و ایزوله به شمار آمدند. در هر گروه پس از اچینگ در آغاز، در یک سمت عامل باندینگ و سپس فیشور سیلانت و در سمت دیگر، بی عامل باندینگ فیشور سیلانت قرار گرفت. بنابراین، دو گروه شاهد برای هر عامل باندینگ به وجود آمد. در معاینه های 3، 6 و 12 ماهه نتایج درمان به گونه ی موفقیت و شکست بررسی گردید و توسط آزمون های ویلکاکسون، من- ویتنی و کای- اسکویر واکاوی شد.
استفاده از این دو عامل باندینگ میزان موفقیت فیشور سیلانت را به گونه ی معنادار افزایش داد (001/0 p <). استفاده از این دو عامل در موفقیت فیشور سیلانت در مینای آلوده حتی در مواردی که دندان به صورت ایزوله فیشور سیلانت شده، به گونه ی معنادار افزایش را نشان داد (001/0 p <). باندینگ پی- کیو- وان نسبت به پرومپت- ال- پاپ نتایج بهتری را نشان داد، گرچه تفاوت معناداری میان این دو گروه وجود ندارد.
نتایج این بررسی نشان داد، که آلودگی مینا پس از اچینگ و پیش از فیشور سیلانت موفقیت درمان را تحت تاثیر قرار می دهد. بنابراین، استفاده از عامل باندینگ در درمان فیشور سیلانت در هر دو محیط ایزوله و آلوده برای استحکام بیشتر پیشنهاد می شود.