با پیر قصه گو در حوض توتیا

یکی هست و یکی نیست. اگر بگردیم بازهم هستند. بیش و بیشتر از یکی. من این یکی را می شناسم و تا ماننده اش نبینم یکی اش می دانم. او در جندق2 بر کرانه کویر مرکزی زندگی می کند. از دو چشم نابینا است. در آستانه هفتاد سالگی است. او خویشاوند من و نه سال از من بزرگتر است. چهارده ساله بود که همراه پدر و مادرش شبی در خانه ما میهمان بودند. پس از شام همگی را به پای شنیدن قصه ای نشاند. آن زمان بینا بود. از نوزده سالگی به درد چشم مبتلا شد و چشمهایش کم سو شد. دوا و درمان سود نبخشید. پزشکان یکی از چشمهایش را خشکانیدند و از کاسه درآوردند و آن دیگری نیز رفته رفته بینایی اش را از دست داد. اکنون پانزده سال است که هیچ نمی بیند، هیچ.