بررسی فراوانی درصد استرپتوکوک میتیس در پلاک میکروبی همراه با بیماری ژنژیویت و اثر آنتی بیوتیک های بتالاکتام بر این باکتری

پلاک میکروبی عمده ترین عامل ایجاد کننده بیماری های شایع دهان از جمله پوسیدگی دندان و بیماری های لثه و بافت های پریودنتال از جمله ژنژیویت می باشد. ژنژیویت یک بیماری التهابی مخرب است و حذف پلاک میکروبی هدف اصلی درمان این بیماریست. هدف از انجام این پژوهش، شناسایی باکتری های ناحیه بیمار و درصد آنها بود. همچنین اثر انواع آنتی بیوتیک های بتالاکتام بر باکتری های شناسایی شده بررسی شد.
در این پژوهش توصیفی تحلیلی و تجربی، 100 بیمار مراجعه کننده به بخش بیماری های دهان دانشکده دندان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال های 1383-1382 مورد پژوهش قرار گرفتند. با استفاده از پروب پریودنتال از پلاک موجود در ناحیه سرویکال دندان های قدامی مبتلا به ژنژیویت نمونه برداری شد. نمونه ها به محیطهای کشت بلاد آگار و شوکلات آگار انتقال داده شد. تعداد کل 361 محیط کشت باکتری مورد بررسی قرار گرفت که با آزمون های بیوشیمیایی شناسایی شدند. با روش کربی بایر Kerby –Bauer)) سویه استرپتوکوک میتیس به ده نوع آنتی بیوتیک تعیین حساسیت شد و وجود اختلاف بین میانگین قطر هاله عدم رشد نمونه های مورد آزمایش با سویه های استاندارد معین گردید. اطلاعات به دست آمده توسط آزمون آماری t- test و با استفاده از نرم افزار spss مورد تحلیل قرار گرفت.
در این پژوهش تعداد کل محیطهای کشت باکتری ها 361 عدد بود که گونه استرپتوکوکوس شناسایی شده 204 (98/55 درصد) محیط کشت بود. از این میزان، استرپتوکوکوس میتیس 93/12 موارد را به خود اختصاص داد. سویه های اسرتپتوکوکوس میتیس به آنتی‎بیوتیک های بتالاکتام با حساسیت بیش از 80 درصد جواب دادند، به استثنای پنی‎سیلین و آمپی‎سیلین که بیش از 70 درصد سویه ها به آنها حساس بودند. 2 درصد سویه ها به کلیندامایسین حساسیت نشان دادند.
با توجه به تاثیر آنتی بیوتیک های بتالاکتام بر سویه های استرپتوکوک میتیس، آنتی بیوتیک ها ممکن است به عنوان روشی موثر در کنار روش های دندان پزشکی به پیشبرد موفق درمان ژنژیویت منجر شوند.