تاثیر مصرف مکمل روی بر هموگلوبین گلیکوزیله در بیماران دیابت نوع2

دیابت قندی یکی از شایع ترین اختلالات متابولیکی در جهان است که در نتیجه نقص کامل یا نسبی و یا مقاومت به عمل انسولین ایجاد و کنترل نشدن آن موجب بروز عوارض قلبی، عروقی، کلیوی و چشمی می شود. ارتباط روی با سنتز، ترشح وعملکرد انسولین در برخی مطالعات مورد تایید قرار گرفته است. با توجه به اهمیت روی و احتمال کمبود آن در مناطق مختلف ایران، این مطالعه با هدف بررسی تاثیر افزودن روی به رژیم غذایی بیماران دیابتی در میزان کنترل این بیماری انجام شد.
در این مطالعه کارآزمایی بالینی 60 بیمار دیابتی نوع 2 انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه 30 نفره تقسیم شدند. به نیمی روزانه 25 میلی گرم و به نیم دیگر روزانه 50 میلی گرم روی به مدت 2 ماه داده شد. قبل و بعد از مداخله در بیماران گلوکز خون ناشتا، گلوکز دو ساعت پس از غذا، هموگلوبین گلیکوزیله و غلظت روی سرم اندازه گیری گردید. اطلاعات جمع آوری شده و نتایج حاصل از آنالیز بیوشیمیایی با استفاده از آزمون های آماری ویلکاکسون و من ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
میانگین غلظت روی سرم و هموگلوبین گلیکوزیله در دوز 25 میلی گرم پس از تجویز میزان روی تغییر معنی داری نشان نداد. ولی در دوز 50 میلی گرم میانگین غلظت روی سرم پس از تجویز روی (ug/dl30±160) نسبت به قبل از تجویز روی (ug/dl30±140) افزایش معنی داری نشان داد (01/0P<) و میزان هموگلوبین گلیکوزیله هم پس از مداخله کاهش معنی داری نشان داد (05/0P<). در هر دو گروه بین گلوکز خون ناشتا و گلوکز 2 ساعت پس از غذا قبل و بعد از مداخله اختلاف معنی داری مشاهده نشد.
نتایج این مطالعه نشان داد که بالا رفتن سطح روی در بیماران دیابتی باعث کاهش هموگلوبین گلیکوزیله می شود و وضعیت کنترل بیماری را در آنها بهبود می بخشد. تصور می شود که بخشی از بیماران دیابتی دچار کمبود پنهان روی باشند و این مسئله در وضعیت کنترل بیماری آنها اختلالاتی ایجاد نماید.