تاثیر تمرینات بدنی، ذهنی و ترکیبی بر تعادل ایستا و پویای سالمندان

تغییرات فیزیولوژیکی مربوط به افزایش سن و مشکلات عضلانی می توانند خطر حوادث و صدمات را در میان سالمندان افزایش دهد. افتادن، از مشکلات عمده در افراد سالمند است که عاملی مهم در مرگ و میر این افراد محسوب می شود. هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر نوع تمرین (تمرینات بدنی، ذهنی و ترکیبی) بر تعادل ایستا و پویای سالمندان 70-60 سال شهرکرد بود.
در این مطالعه تجربی 60 نفر از سالمندان به صورت تصادفی به سه گروه آزمایشی (تمرین بدنی، ذهنی و ترکیبی) تقسیم شدند. جهت اندازه گیری تعادل ایستای سالمندان از آزمون تعادلی لک لک (ایستادن بر روی یک پا) و جهت اندازه گیری تعادل پویای سالمندان از آزمون تعادل پویای SEBT (Star Excursion Balance Test) استفاده شد. سپس تمامی آزمودنی ها به مدت 8 جلسه بر اساس پروتکل های تعیین شده تمرین و در پس آزمون که مشابه با مرحله پیش آزمون بود، شرکت کردند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک راهه، تحلیل واریانس عاملی با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد.
نتایج نشان داد که بین عملکرد گروه ها در هر دو نوع تعادل ایستا و پویا در مرحله پس آزمون تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0P<). گروهی که به صورت ترکیبی (تمرین ذهنی- بدنی) تمرین کرده بودند نسبت به دو گروه دیگر عملکرد بهتری داشتند. همچنین عملکرد گروه تمرین بدنی نیز بهتر از گروه تمرین ذهنی بود (05/0P<).
جهت افزایش قدرت عضلانی اندام های تحتانی و بهبود تعادل ایستا و پویا در سالمندان بهتر است مربیان از تمرینات قدرتی و ترکیبی (ذهنی-بدنی) استفاده کنند.