مقایسه عوامل موثر بر بقای بیماران مبتلا به سرطان کولون و رکتوم با استفاده از مدل ریسک های رقابتی

سرطان کولورکتال شایع ترین سرطان دستگاه گوارش و هم چنین چهارمین دلیل مرگ بر اثر سرطان در جهان است. مطالعات مختلف نشان می دهد که در سال های اخیر بقای بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال در برخی از مناطق جهان بهبود یافته است اما مشخص نیست که چه عواملی در این بهبودی نقش داشته اند. این مطالعه با هدف بررسی برخی عوامل بالینی و پاتولوژیک بر پیش آگهی این بیماران به تفکیک سرطان کولون و رکتوم صورت گرفته است.
در این تحقیق از اطلاعات 1194 بیمار مبتلا به سرطان کولورکتال ثبت شده در مرکز ثبت سرطان مرکز تحقیقات گوارش و کبد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران، ایران استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها نیز با استفاده از مدل ریسک های رقابتی صورت گرفت. نرم افزار مورد استفاده برای تجزیه و تحلیل داده STATA نسخه 11 و سطح معنی داری نیز 05/0 در نظر گرفته شد.
شاخص توده بدنی، مصرف الکل، بیماری التهابی روده، درجه تومور، متاستاز به گره های لنفاوی و متاستاز به ارگان های دیگر دارای اثری معنی دار بر مرگ در اثر سرطان کولون بودند، در حالی که بر مرگ در اثر سرطان رکتوم، شاخص توده بدنی، متاستاز به ارگان های دیگر و نوع اولین درمان اثر معنی داری داشتند (05/0 P<). میانه بقاء برای بیماران مبتلا به سرطان کولون 118/1±75/7 سال و برای بیماران مبتلا به سرطان رکتوم 26/0±917/3 سال بود. هم چنین میزان های بقاء 1، 2، 3، 4 و 5 ساله برای سرطان کولون به ترتیب 7/88%، 9/77%، 5/68%، 4/61% و 8/56% بود در حالی که برای سرطان رکتوم این میزان ها به ترتیب 1/89%، 2/74%، 7/60%، 1/47% و 9/41% بود.
همان طوری که نشان داده شد برخی عوامل ممکن است اثرات متفاوتی بر روی بقاء بیماران مبتلا به سرطان کولون و رکتوم داشته باشند، در نتیجه نیاز است تا در پژوهش های آتی تاثیر فاکتورها بر بخش های مختلف روده بزرگ به صورت مجزا مورد بررسی قرار گیرد.