بررسی اپیدمیولوژیک انتروکوک مقاومت به ونکومایسین در کودکان مبتلا به لوسمی لنفوبلاستیک حاد بستری در بیمارستان های حضرت علی اصغر (ع) و محک تهران در سال 1386- 1387

انتروکوک های مقاوم به ونکومایسین (Vancomycin resistant enterococci=VRE)، در بیماران مبتلا به نقص ایمنی عامل عمدهه ابتلا و مرگ و میر هستند. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی حاملین انتروکوک مقاوم به وانکومایسین در کودکان مبتلا به لوسمی لنفوبلاستیک حاد، تعیین اپیدمیولوژی مولکولی آن و عوامل خطرساز موثر در شیوع آن در سال 87-1386 بود.
در یک مطالعه توصیفی مقطعی نمونه مدفوع 130 کودک مبتلا به لوسمی لنفوبلاستیک حاد مراجعه کننده به 2 بیمارستان تهران (علی اصغر و محک) بر روی محیط های انتروکوک آگار و آگار خوندار کشت داده شد. ارگانیسم های جدا شده به روش باکترویولوژی نعیین هویت شدند. حداقل غلظت بازدارنده وانکومایسین به روش macrodilution تعیین شد. سرانجام PCR با پرایمر های VanAو VanB انجام گردید. سایر اطلاعات از طریق پرسشنامه و با رجوع به پرونده بیماران تکمیل شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری STT، Mann whithney new، Chi-sqare، Fisher exactو Anova و Kruskal-Wallis استفاده شد.
از کشت مدفوع 130 کودک (با متوسط سن 6.5 سال) در 95 نمونه (73 %) انتروکوک جدا شد. از 23 سویه (24.7 %) انتروکوک مقاوم به وانکومایسین، 26 سویه (78.8 %) واجد فنوتیپ VanA و 7 سویه (21.2 %) دارای فنوتیپ VanB بودند. سابقه بستری در ICU با اکتساب انتروکوک ارتباط معنی داری داشت. (P=0.03) و با اکتساب VRE هم روندی به سمت معنی دار شدن نشان داد. (P=0.07) بین وجود VanA و VanB در سویه های VRE و متغیر سن تفاوت معنی دار مشاهده شد. (P=0.07). بین متغیرهای جنس، مدت زمان بیماریف تعداد بستری های قبلی، وجود بیماری همزمان دیگر، سابقه نوتروپنی شدید در یک ماه قبل از جمع آوری نمونه، سابقه مصرف آنتی بیوتیک در 3 ماه قبل و اکتساب VRE ارتباط معنی دار مشاهده نشد. (P>0.05) مطالعه حاضر نشان می دهد که شیوع VRE در کودکان ایراتی مبتلا به لوسمی لنفوبلاستیک حاد زیاد است. اجرای برنامه های مداخله ای جهت کنترل آن بسیار ضروری به نظر می رسد.