مقایسه اثر کورتیکوستروئید سیستمیک و موضعی بر علائم بالینی و آزمایشگاهی مبتلایان به رینیت آلرژیک سالانه

علی رغم اینکه کورتیکوستروئیدها یک گزینه درمانی در درمان رینیت آلرژیک هستند، هنوز در انتخاب نوع کورتیکوستروئید مصرفی برای بهبود علائم اتفاق نظر وجود ندارد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر دو نوع کورتیکوستروئید سیستمیک و موضعی بر علایم بالینی و ایمونوگلوبین E (IgE) سرم در بیماران مبتلا به رینیت آلرژیک سالانه انجام گردید.

در این کارآزمایی بالینی اتفاقی، 86 بیمار در دو گروه 43 نفری مورد بررسی قرار گرفتند. برای گروه اول، قرص پردنیزولون (کورتیکواستروئید سیستمیک) و برای گروه دوم اسپری بینی بکلومتازون (کورتیکوستروئید موضعی) تجویز گردید. سطح سرمی IgEو علایم آلرژی، قبل و بعد از درمان بصورت یک سوکور ارزیابی و ثبت گردید. میانگین IgE سرم در داخل هر گروه با آزمون t زوجی و بین دو گروه پس از درمان با آنالیزکوواریانس؛ تفاوت توزیع افراد از نظر علائم بالینی بین دو گروه با استفاده از آزمون کای دو و Mantel-Haenszel و تغییر وضعیت علایم بالینی در پایان درمان نسبت به قبل از درمان در داخل هرگروه با آزمون McNemar بررسی شد.

میزان IgE سرم در هر دو گروه پس از درمان کاهش معنی داری داشت. با تعدیل اثر میانگین IgE قبل از درمان، مقدار IgE سرم بعد از گرفتن درمان، در گروه درمان سیستمیک کاهش معنی داری نسبت به گروه درمان موضعی داشت (05/0P<). پس از تعدیل اثر وضعیت متغیرها قبل از درمان، خارش چشم و عطسه در گروه درمان سیستمیک کاهش معنی داری نسبت به گروه درمان موضعی)05/0 (P<و احتقان بینی در گروه درمان موضعی کاهش معنی داری نسبت به گروه درمان سیستمیک داشت)001/0(P<.

کورتیکوستروئیدهای سیستمیک در بهبود علایم عطسه و خارش چشم اثربخشی بیشتری نسبت به کورتیکوستروئید موضعی و در بهبود احتقان بینی،کورتیکوستروئیدهای موضعی اثربخشی بیشتری نسبت به کورتیکوستروئیدهای سیستمیک دارند.