مبانی عرفانی کرامت انسانی

علوم مختلف، هر یک با توجه به مبانی و اهداف خود، نگرشهای متفاوتی را در مورد انسان اتخاذ کرده اند از این میان، علم عرفان با انسان به عنوان موجودی که ذاتا دارای کرامت است، برخورد می کند. مبنای این کرامت ذاتی را می توان در این اعتقاد جستجو کرد که در نگاه عارف مرگ و زندگی، دو صورت و حالت برای یک حقیقت متعالی یعنی جان و نفس آدمی است و این نفس به دلیل انتساب به روح الهی، ذاتا محترم است، چرا که از این نظر همه انسانها با یکدیگر برابرند و امتیازی نسبت به هم ندارند و در واقع علمی که انسان مرده را نیز مستحق برخورد کریمانه می داند به طریق اولی برای انسان زنده از هر مذهب و عقیده و رنگ ونژادی که باشد، کرامت ذاتی قائل است. هرچند عارف شهیر ابن عربی در سایر آثار خود نیز به این موضوع پرداخته است مقاله حاضر با انتخاب متنی که در باب شرف نفس با یادآوری لزوم ادب زندگان در برابر مردگان نگاشته شده، سعی می کند تا از طریق ارائه شرح و تفسیر این متن مبانی این نگرش کرامت انگارانه به انسان را تبیین کند.