چیستی وحی از دیدگاه ملاصدرا

همواره بحث از چیستی وحی از منظرهای گوناگون بحثی جذاب بوده است. در این میان، جسارت حکیمان در ورود به این عرصه و دست اندازی به فهم ابعاد و اضلاع وحی ستودنی است. فلاسفه، با طرح این بحث، گام موثری در راه تلفیق دین و فلسفه و تحلیل فلسفی آموزه های دینی برداشتند. ملاصدرا وحی را نوری می داند که طوری ورای طور سایر مدرکات دارد. وی فاعل وحی را خدا و البته حامل آن را نبی می داند که افزون بر کمال سه قوه عاقله، متخیله، و حاسه، از جانب خدا نیز ماموریت یافته است و از رهگذر وحدت با عقل فعال، به درک معارف ملکوت می رسد. وحی در اندیشه وی، گزاره ای و زبانی بوده که از طریق تنزل در مراتب وجودی عالم و انشای نفسانی نبی، رقم خورده و دارای مراتب عقلانی، مثالی، و حسی می گردد.
مهم ترین دستاورد این مقاله آن است که زبانی بودن وحی در نظریه ملاصدرا، سازوکار لازم را می یابد. در نگاه نهایی، می توان ادعا نمود که پاره های مثبت نظریه وحی فلسفی می تواند در تکمیل و غنای وحی شناسی قرآنی، به ویژه در مباحثی همچون تمثل و دیداری و شنیداری شدن وحی، ما را مدد رساند و عدم اعتنا به این دیدگاه، چالش های جدی فراروی وحی را بی پاسخ می گذارد.