تاثیر نوع عامل باندینگ و دستگاه لایت کیور بر استحکام اتصال برشی کامپوزیت رزین ها به عاج

استحکام اتصال برشی یکی از خصوصیات مکانیکی بسیار مهم در دوام بالینی ترمیم های همرنگ دندان است. این خصوصیت رابطه مستقیمی با انقباض حین پلیمریزاسیون دارد. در حال حاضر چهار نوع منبع نوری جهت پلیمریزاسیون کامپوزیت رزین ها و انواع مختلف عوامل اتصال دهنده در اختیار دندان پزشکان می باشد. پژوهش حاضر کارایی دو دستگاه لایت کیور QTH و LED2 و دو نوع عامل اتصال دهنده Excite و Clearfil SE Bond را در استحکام اتصال برشی کامپوزیت رزین به عاج بررسی کرده است.
در این پژوهش آزمایشگاهی، 40 دندان پره مولار انسانی سالم و بدون پوسیدگی پس از ضد عفونی کردن توسط هیپوکلریت سدیم به طور تصادفی به چهار گروه ده تایی تقسیم شدند. روی سطح اکلوزالی عاج هر نمونه، پس از اکسپوز و صاف شدن توسط فرز فیشور توربین، باند کامپوزیت انجام شد. ترمیم ها در هر گروه با عامل باندینگ Excite یا Clearfil SE Bond باند شده، سپس با دستگاه لایت کیور QTH یا LED2 سخت می شدند. در نهایت، استحکام اتصال برشی نمونه ها توسط دستگاه سنجش نیرو سنجیده شد و نتایج توسط آنالیز واریانس یک طرفه و دو طرفه و سپس روش دانکن (05/0= α) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
در این پژوهش، ترمیم های کامپوزیتی باند شده با عامل باندینگ Clearfil SE Bond و دستگاه لایت کیور LED2 بیشترین و ترمیم های کامپوزیتی باند شده با عامل باندینگ Excite و دستگاه لایت کیور QTH کمترین مقدار استحکام اتصال برشی را نشان دادند. تجزیه و تحلیل یافته ها نشان داد که بین گروه ها اختلاف آماری معنی دار وجود دارد (03/0 = p value).
با توجه به محدودیت های این پژوهش می توان گفت که دو سیستم کیور QTH و LED2 به یک میزان بر استحکام اتصال برشی عوامل باندینگ مختلف تاثیر گذار هستند؛ در حالی که عامل اتصال دهنده عاجی Clearfil SE Bond نسبت به عامل توتال اچ Excite، بدون ملاحظه نوع دستگاه سخت کننده، استحکام اتصال برشی بیشتری ایجاد کرد.