مقایسه نتایج درمان غیر جراحی شکستگی های پایدار خارج مفصلی دیستال رادیوس به دو روش بی‎حسی موضعی و بی‎هوشی عمومی

شکستگی کالیس (Colles) یکی از شایع‎ترین شکستگی های اندام در افراد بالغ است، زمانی که این شکستگی با ثبات باشد، درمان استاندارد شامل جااندازی بسته تحت بی‎حسی موضعی و یا بی‎حسی موضعی و یا بی‎هوشی عمومی و سپس گچ‎گیری، می‎باشد.
این مطالعه به منظور مقایسه نتایج درمان غیر جراحی شکستگی کالیس تحت بی‎حسی موضعی و بی‎هوشی عمومی انجام گرفت.
در این کارآزمایی بالینی که به روش مداخله‎ای تصادفی انجام پذیرفت، 100 بیمار با شکستگی کالیس پایدار از مهرماه 85 لغایت مهرماه87 در مرکز درمانی کاشانی شهرستان اصفهان وارد مطالعه شدند. بیماران به طور تصادفی ساده به دو گروه مساوی الف و ب تقسیم گردیدند. در گروه الف، بیماران تحت درمان بی‎حسی موضعی و در گروه ب تحت بی‎هوشی عمومی قرار گرفتند. در پایان اطلاعات مربوط به نوع شکستگی، عوارض جااندازی، هزینه درمان و نتایج درمان در هفته های اول، دوم و سوم بعد از شروع درمان و سپس انتهای درمان بررسی شد. آن گاه نتایج به دست آمده از این 2 روش قبل و بعد از درمان با یکدیگر مقایسه شدند.
آنالیز داده ها هیچ تفاوت معنی‎داری را بین عوارض این دو روش درمانی نشان نداد. علاوه بر این، هیچ تفاوت معنی‎داری بین معیارهای جااندازی 2 گروه یافت نشد، بین جنس و شکستگی کالیس نیز ارتباط مشخصی به دست آمد. آنالیز داده ها نیز نشان داد که هزینه درمان در گروه ب، 3 الی 4 برابر بیشتر از گروه الف می‎باشد.
بحث: درمان جااندازی به روش بی‎حسی موضعی با توجه به هزینه کمتر و جااندازی قابل قبول بدون عارضه مشخص، بهتر از جااندازی به روش بی‎هوشی عمومی بود. پژوهشگران این مطالعه، استفاده از بی‎حسی موضعی جهت جااندازی شکستگی کالیس را توصیه کردند.