سازگاری عقل و وحی در حکمت متعالیه

شکل گیری بنیادهای اساسی حکمت متعالیه مرهون عواملی است؛ از جمله حکمت مشایی، حکمت اشراقی، عرفان نظری بهویژه معارفی از محی الدین عربی و سرانجام علم کلام؛ اما گذشته از این عوامل که میزان تاثیر هریک، نیازمند بررسی و تحقیق کافی است، قرآن کریمو برهان به عنوان دو عنصر اصیل و اساسی، مهم ترین رکن ساختارحکمت متعالیه می باشد که نظام فلسفی صدرالمتالهین را پی ریزی نموده است.
این نوشتار در پیتاکید هرچه بیشتر بر هماهنگی شریعت و عقل در حکمت متعالیه و تاکید بر جایگاه وحی در مبادی این حکمت است. در این مجال، سعی شده تا نظر صدرالمتالهین بر یکی از دو محملی که از فحوای کلمات و نگاشته های او پیداست، حمل گردد که البته بنابر فرضیه نگارنده، در گزاره های هستی شناسانه حکمت متعالیه در هنگام قضاوت و داوری، عقل به تنهایی به قضاوت نمی نشیند؛ بلکه آموزه های وحیانی نیز به طور بی واسطه یا باواسطه به او یاری می رسانند. از عمده ترین شواهد این مدعا، سترگ شدن محتوای کمی و متعالی تر شدن محتوای کیفی مسائل حکمت متعالیه نسبت به فلسفه مشایی و اشراقی است.