تشخیص و درمان افسردگی سالمندان (با تاکید بر همراهی افسردگی و بیماری های طبی در سالمندان)

امروزه، سالمندان با افزایش امید به زندگی، دارای سریع ترین رشد در بین گروه های جمعیتی در جهان هستند. حدود 10 درصد از جمعیت جهان را سالمندان (افراد بالای 65 سال) تشکیل می دهند. در بعضی جوامع این رقم به 30 درصد می رسد. افزایش رو به رشد جمعیت سالمندان در جهان پدیده ای است که از آن به عنوان «خاکستری شدن جمعیت» و یا «سالمندی اجباری» نام برده می شود. شیوع بیشتر بیماری های مزمن گوناگون موجب گردیده است که بخش عمده ای از منابع بهداشتی و درمانی به سالمندان اختصاص یابد (2، 1).
در بین بیماری های مختلف این دوران اختلالات روانی، به خصوص افسردگی و دمانس اهمیت ویژه ای دارند. بر اساس پیش بینی سازمان بهداشت جهانی در مورد «بار بیماری» (مجموع سال هایی که فرد در اثر مرگ و یا نوعی ناتوانی که شخص را از داشتن یک زندگی سالم محروم می کند) در بین بیماری های مختلف افسردگی تا سال 2020 رتبه اول یا دوم را خواهد داشت (3، 2)؛ در حالی که به علت تظاهرات خاص افسردگی در سالمندان و ترس از برچسب بیمار روانی خوردن و یا تلقی افسردگی به عنوان جزء طبیعی و قابل انتظار در دوران کهولت، هم بیمار سالمند مبتلا به افسردگی کمتر به این علت به پزشک مراجعه می کند و هم پزشکان در تشخیص صحیح و به هنگام این اختلال دچار مشکل هستند. افسردگی درمان نشده در سالمندان موجب کاهش چشمگیری در کیفیت زندگی سالمند و خانواده وی می گردد. پیچیدگی نقش عوامل زیستی، روانی و اجتماعی در ایجاد و تداوم افسردگی سالمندان، لزوم توجه هر چه بیشتر به این اختلال را مطرح می نماید