هم گرایی کشورهای مسلمان در پرتو انقلاب اسلامی

یکی از آموزه ها و اهداف انقلاب اسلامی ایران ایجاد وحدت و هم گرایی میان کشورهای اسلامی است، که بعد از تثبیت نظام جمهوری اسلامی، در برنامه های سیاست خارجی خود آن را دنبال کرده است. اما این مسئله همچنان با محدودیت ها و چالش هایی مواجه می باشد. پژوهش حاضر در پی آن است که نشان دهد هم گرایی کشورهای اسلامی از آموزه های انقلاب اسلامی چه تاثیری پذیرفته است، قابلیت ها و ظرفیت های آموزه های انقلاب اسلامی برای هم گرایی کشورهای اسلامی چه اندازه می باشد و در عمل تحقق این آموزه ها با چه محدودیت ها و موانعی مواجه بوده است؟ مولف بر اساس نظریه کارکردگرایی نوین جوزف نای، فرصت های موجود را در سه محور جاذبه های ایدئولوژیک و هویت بخشی، تسری وگسترش، جامعه پذیری نخبگان و تبادل افکار و اندیشه و محدودیت های موجود را در سه محور محدودیت های ایجاد ائتلاف های سیاسی و هم گرایی جهان اسلام، عدم تفاهم ارزش های فکری و سیاسی نخبگان و حضور بازیگران خارجی مورد بررسی قرار داده است.شروعیت، اقتدار، مقبولیت، حقانیت، دموکراسی، مردم سالاری، قرارداد اجتماعی، رضایت عمومی