عبرت و عبرت آموزی در نهج البلاغه

عبرت حالتی است که انسان از امور ظاهری و مشهود، به شناخت باطنی و غیرمشهود امور نایل می شود. تشابه زندگی اقوام و ملل و تاثیرپذیری انسان از احوال امت های گذشته، سبب می شود که عبرت گیری به عنوان روشی تربیتی برای دست یابی به یک حیات مطلوب در نظر و عمل مطرح باشد. هرکس دیده ای عبرت بین داشته باشد، می تواند از لابه لای حوادث و وقایع پیام ها را دریابد. در این مقاله سعی شده است مسئله عبرت و عبرت آموزی از منظر حضرت علی، به ویژه در نهج البلاغه بررسی شود و پیامدهای ارزشمند آن (بصیرت و هوشیاری، تقوا، خیرخواهی، فهم و دانش، دوری از گناه و لغزش، رشد و بالندگی و...) تبیین گردد.