رضایت شغلی اعضای هیات علمی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی

موفقیت هر سازمان بستگی به تلاش و رضایت شغلی کارکنان آن سازمان دارد. شناخت عوامل مؤثر در ایجاد رضایت شغلی می تواند در افزایش رضایت شغلی اعضای هیات علمی و ایجاد انگیزه در جهت انجام فعالیت های آموزشی و پژوهشی مفید باشد. این مطالعه با هدف تعیین میزان رضایت شغلی اعضای هیات علمی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی تهران انجام شد.
پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی - مقطعی می باشد که 94 نفر از اعضای هیات علمی شاغل در دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی تهران در سال1387 در آن مشارکت داشتند. گردآوری اطلاعات با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته انجام گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS به صورت میانگین و انحراف معیار و تحلیل مولفه های اصلی تجزیه و تحلیل گردید.
میانگین و انحراف معیار نمره کل رضایت شغلی اعضای هیات علمی (91/16±6 /72) از حداکثر نمره 135 و به تفکیک حیطه های مورد بررسی در حیطه اقتصادی (12/2±00/7) از حداکثر نمره 15، حیطه آموزشی (81/1±31/9) از حداکثر نمره 15، حیطه پژوهشی (41/2±47/11) از حداکثر نمره 20، حیطه اداری (29/3±95/13) از حداکثر نمره 25، حیطه انگیزشی (81/5±77/26) از حداکثر نمره 50 و حیطه رفاهی (47/1±11/4) از حداکثر نمره 10 شده است. در تحلیل مولفه های اصلی حیطه های انگیزشی، پژوهشی، اقتصادی، اداری، آموزشی و رفاهی، مشخص گردید که حیطه انگیزشی با 84/0 بیشترین نقش و حیطه اقتصادی با 65/0 کمترین نقش را در میزان رضایت شغلی اعضای هیات علمی داشت.
اعضای هیات علمی نسبت به حیطه های مختلف شغلی خود «نسبتا ناراضی» می باشند. این رضایت در حیطه های آموزشی، پژوهشی و انگیزشی کمی بهتر از رفاهی، اداری و اقتصادی بوده است. لازم است مدیران و رهبران نظام آموزشی با تدوین اهداف مناسب و برنامه ریزی استراتژیک در جهت ایجاد رفاه و رضایت شغلی اعضای هیات علمی گام بردارند.