مقایسه خودارزشیابی، ارزشیابی همتا و ارزشیابی مدرس بالینی در فرآیند ارزیابی مهارت های بالینی دانشجویان مامایی

برای قضاوت در مورد عملکرد، نیاز به طیف گوناگونی از منابع اطلاعاتی است و صاحب نظران در مورد به کارگیری گروه های ارزشیابی برای تعیین میزان دستیابی دانشجویان به اهداف یادگیری تاکید دارند. پژوهش حاضر به منظور مقایسه خودارزشیابی، ارزشیابی همتا و ارزشیابی مدرس بالینی در فرآیند ارزیابی مهارت های بالینی دانشجویان مامایی در اتاق زایمان بیمارستان فاطمیه و امام حسین (ع) دانشگاه علوم پزشکی شاهرود صورت گرفته است.
در پژوهش حاضر که یک مطالعه توصیفی مقطعی است، تعداد 85 دانشجوی مامایی سال آخر به صورت نمونه گیری در یک مقطع زمانی انتخاب و به سه صورت دانشجو، گروه همتا و مدرس بالینی مورد ارزشیابی قرار گرفتند. میزان مهارت های بالینی آنان با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته ای که شامل دو بخش ارزشیابی مهارت های عمومی و مهارت های اختصاصی بود، مورد سنجش قرار گرفت. تجزیه و تحلیل یافته ها توسط نرم افزار SPSS توسط آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه و توکی انجام شد.
بر اساس نتایج حاصل از پژوهش، میانگین و انحراف معیار امتیاز خودارزشیابی، ارزشیابی همتا و ارزشیابی مدرسین بالینی از مهارت های بالینی عمومی به ترتیب 46/0±21/4 و 28/0±21/4 و 47/0±97/3 بود. میانگین و انحراف معیار امتیاز خودارزشیابی، ارزشیابی همتا و ارزشیابی مدرسین بالینی از مهارت های بالینی اختصاصی به ترتیب 54/0±91/3، 27/0±87/3 و 41/0±66/3 بود. آزمون آماری آنالیز واریانس تفاوت معناداری را در مهارت های بالینی عمومی و اختصاصی و کل بین سه نوع ارزشیابی نشان داد.
با توجه به اختلاف نمرات روش های مختلف ارزشیابی، خودارزشیابی و ارزشیابی همتا را می توان به عنوان روشی مکمل با سایر روش های ارزشیابی از جمله ارزشیابی مدرس در سنجش عملکرد بالینی دانشجویان منظور کرد.