برآورد ظرفیت هوازی (VO2-max) و مطالعه اثر عوامل مؤثر بر آن در کارگران مرد کارخانه های صنعتی شهرستان سپیدان/ استان فارس در سال 1388

اندازه گیری بیشترین ظرفیت هوازی (VO2-max) در ایجاد تناسب فیزیولوژیک بین کارگر و کار اهمیت دارد. این مطالعه با هدف برآورد ظرفیت هوازی و تعیین عوامل دموگرافیک مؤثر بر آن در کارگران انجام شده است.
در این مطالعه مقطعی، 184 نفر از کارگران مرد بخش صنعت شهرستان سپیدان/ استان فارس که به روش تصادفی ساده انتخاب شدند شرکت نمودند. از پرسشنامه متشکل از دو بخش به عنوان ابزار گردآوری داده ها استفاده شد. بخش اول مربوط به ویژگی های دموگرافیک بود که به روش مصاحبه تکمیل می شد. در بخش دوم پرسشنامه پارامترهای قد، وزن، BMI و تعداد ضربان قلب درج می گردید. اندازه گیری VO2-max با روش Tuxworth & Shahnavaz انجام گرفت. بررسی ارتباط بین متغیرهای دموگرافیک با VO2-max با روش تحلیل رگرسیون و مقایسه میانگین VO2-max در گروه های دوتایی با آزمون t-test صورت گرفت.
ظرفیت هوازی در کارگران 35/0 66/2 لیتر در دقیقه برآورد شد. نتایج نشان داد که ظرفیت هوازی با سن کارگران دارای ارتباط معنی دار نمی باشد، اما بین ظرفیت هوازی و وزن، قد و BMI ارتباط معنی داری مشاهده شد. همچنین آزمون های آماری نشان داد که بین VO2-max و سیگار کشیدن ارتباط معنی داری وجود دارد(05/0P<). میانگین ظرفیت هوازی در افراد ورزشکار بیش از میانگین آن در افراد غیر ورزشکار بدست آمد(019/0 P=). نوبت کاری، رضایت شغلی و احساس خستگی ارتباطی با ظرفیت هوازی در جامعه مورد مطالعه نداشتند.
وزن، قد، BMI، ورزش کردن و سیگار کشیدن از عوامل مؤثر بر ظرفیت هوازی کارگران می باشد.