مقایسه آزمایشگاهی ریزنشت در اینله ها و ترمیم های مستقیم کامپازیت خلفی

در اینله های کامپوزیتی، بیشتر پلیمریزاسیون کامپوزیت خارج از دهان بیمار اتفاق می افتد. هدف مقایسه دو روش ترمیم دندان به منظور رسیدن به حداقل ریزنشت می باشد.
34 دندان پره مولر به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند.در گروه ترمیم کامپوزیت مستقیم حفرات مزیواکلوزال تراشیده شدند. بعد از اچینگ و باندینگ 1 میلیمتر از کف حفره با کامپوزیت F2 و مابقی آن با کامپوزیتNulite F ترمیم شد. در گروه اینله مستقیم حفراتی با ابعاد مشابه ولی با دیواره های متباعد(6 - 5 درجه) تراشیده شدند. سپس کامپوزیت Tetric ceram مستقیما درون حفرات شکل داده شده و درمان شد. بعد از خروج اینله ها در آب جوش برای مدت 7 دقیقه قرار داده شدند. سطح داخلی اینله ها با ذرات اکسید آلومینیم هواسایی شد و توسط سمان Rely X درون حفرات چسبانده شدند. پس از ترموسایکلینگ ترمیم ها در فوشین 2 درصد قرار گرفتند. درجه ریزنشت در زیر استریومیکروسکپ با بزرگنمایی40 بررسی گردید. آنالیز داده ها به وسیله تست من ویتنی انجام شد.
تمام نمونه ها در این مطالعه از لحاظ درجه ریز نشت در رتبه صفرو رتبه یک قرار گرفته بودند. آنالیز داده ها نشان داد که اختلاف معنی داری بین دو گروه دیده نمی شود.
به نظر می رسد که علیرغم اینکه در ترمیم های اینله مستقیم بیشتر پلیمریزاسیون در محیط خارج از دهان اتفاق می افتد ولی ریزنشت کاملا حذف نمی شود. با این وجود این نوع ترمیم از لحاظ بالینی مشابه ترمیم های مستقیم کامپوزیتی قابل قبول می باشند.