فرا آگاهی عرفانی در آثار مولوی

ظرفیتهای ویژه ای در ادبیات عرفانی فارسی می توان یافت که پاسخگوی دلمشغولی های انسان سرگشته در دنیای پرشتاب امروز و دوران غلبه فناوری ها باشد.
از مهمترین جنبه های ادبیات عرفانی فارسی «فرا آگاهی» و اگر به ذهن و زبان مولوی نزدیکتر شویم «خدا آگاهی» است و آن اگاهی ویژه ای است که فقط سالکان حقیقی پس از طی مراحل سلوک در طریق عرفانی و نایل شدن به مقامات ربانی به آن دست می یابند.
رسیدن به این خدا اگاهی که در حقیقت نوعی «شهود عرفانی» است. قسمی «درون آگاهی» است که حاصل پشت سرگذاشتن مراتب سلوک و نیل به «حیرت عرفانی» و تبدیل شدن «من» سالک به «فرامن» یا «من» جدید گسترده و متصل به ملکوت، به شمار می آید.
در این مقاله نخست به مدعای فوق پرداخته سپس جلوه های این آگاهی در مثنوی معنوی و غزلیات شمس کاویده شده است.