بررسی نقش اپی ژنتیکی ژن های RUNX2 و DLX5 در تمایز استئوبلاستیک سلول های بنیادی مزانشیمی ناشی از داروی زولدرونیک اسید

زولدرونیک اسید به عنوان یکی از درمان های بیماری استئوپورز در تمایز سلول های بنیادی مزانشیمی نقش دارد. با این حال مکانیسم اثر این دارو در القای تمایز استئوبلاستیک سلول های بنیادی مزانشیمی هنوز به خوبی شناخته نشده است. بر این اساس در این تحقیق تاثیر زولدرونیک اسید روی متیلاسیون پروموتر ژن های RUNX2 و DLX5 ارزیابی شد.
سلول های بنیادی مزانشیمی انسانی پس از جداسازی و تکثیر، تحت تیمار ضربانی با زولدرونیک اسید با غلظت نهایی 5 میکرومولار به مدت 3 ساعت قرار گرفتند و به مدت 3 هفته در محیط تمایزی کشت داده شدند. استخراج DNA در هفته های اول، دوم و سوم تمایز استئوبلاستیک و همچنین از سلول های بنیادی مزانیشیمی صورت گرفت. پس از تیمار DNA با سدیم بی سولفیت، آزمایش PCR اختصاصی متیلاسیون با استفاده از آغازگرهای متیله و غیر متیله به منظور ارزیابی متیلاسیون پروموتر ژن های RUNX2 و DLX5 انجام شد.
نتایج آزمایش PCR اختصاصی متیلاسیون با آغازگرهای متیله و غیرمتیله برای ژن های RUNX2 و DLX5 در سلول های تمایز یافته استئوبلاستی و سلول های بنیادی مزانشیمی مثبت بود. بر این اساس وضعیت متیلاسیون ناحیه پروموتری ژن های RUNX2 و DLX5 نشان دهنده متیلاسیون ناکامل است.
ژن های RUNX2 و DLX5 در تمایز استئوبلاستیک ناشی از داروی زولدرونیک اسید تغییر آرایش متیلاسیون نمی دهند. نتایج بررسی حاضر نشان داد که زولدرونیک اسید به واسطه مکانیسم های اپی ژنتیکی به ویژه متیلاسیون پروموتر منجر به تمایز استئوبلاستیک سلول های بنیادی مزانیشیمی نمی شود. بر این اساس، مکانیسم اثر داروی زولدرونیک اسید در سلول های بنیادی مزانشیمی در القای تمایز می تواند یک مسیر مستقل از تغییرات اپی ژنتیکی در این دو ژن باشد.