اثر کاهش وزن بر آنتی اکسیدان های آنزیمی و همبستگی بین آنها در زنان چاق

چاقی (BMI بالای 30) به عنوان یک عامل خطر برای بسیاری از بیماری ها مطرح است. برداشت رادیکال های آزاد توسط آنتی اکسیدان ها از طریق واکنش های آنزیمی وغیر آنزیمی انجام می شود. این تحقیق از نوع کارآزمایی بالینی (Clinical trial) است و به منظور بررسی اثر کاهش وزن بر آنتی اکسیدان های آنزیمی و همبستگی بین آنها انجام شده است.
با اخذ رضایت نامه کتبی برای گردآوری داده ها، از پرسشنامه های اطلاعات عمومی و تن سنجی و24 ساعت یادآمد خوراک 3 روز قبل و بعد از مداخله برای برآورد مقدار ریزمغذی و درشت مغذی دریافتی از غذا و توصیه های رژیم غذایی با انرژی محدود به مقدار 1000-500 کیلوکالری کمتر از کالری مصرفی در قبل از مداخله برای کاهش وزن حدود10 درصد روی 30 نفراز زنان چاق سالم 50-19 سال استفاده شد. برای اندازه گیری آنتی اکسیدان های آنزیمی درRBC، قبل و بعد از کاهش وزن، 10 میلی لیتر خون از نمونه ها گرفته و به روش آنزیمی و کیت آزمایش شدند.
میانگین های گلوتاتیون ردوکتاز (GR) و کاتالاز (CAT) بعد از کاهش وزن، افزایش معنی داری (01/0>P) داشت و میانگین های سوپراکسید دیسموتاز ((SOD و گلوتاتیون پراکسیداز (GPX) تغییر معنی داری نداشت. براساس ضریب همبستگی پیرسون بین متغیرهای وابسته (GPX، CAT، GR، SOD) افراد مورد بررسی بعد از مداخله، بین متغیرهای وابسته SOD با GPX درسطح 001/0>P و 618/0=r، و بین SOD با CAT در سطح 05/0>P و 424/0=r همبستگی معنی داری وجود داشت. همچنین بین GPX با CAT با 003/0=P و527/0=r، و بین CAT با GR در سطح 05/0>P و 366/0=r همبستگی معنی داری بعد از مداخله وجود داشت.
کاهش وزن حدود 10% می تواند اثر قابل توجهی در بالا بردن آنزیم های آنتی اکسیدانی در زنان چاق داشته باشد و امکان افزایش بیشتر آنزیم های آنتی اکسیدانی و همبستگی بین آنها با کاهش وزن و کاهش نمایه توده بدن تا حد نرمال در افراد چاق وجود دارد.