این جامه که می بری

این مقاله به بررسی نقش معنایی واژه «جامه» ([y’mk'']: jāmag / yāmak) در جمله «این جامه که می بری» [bē ēt [y’mk'']: jāmag / yāmak-ē dah kē barēh] می-پردازد. این جمله خطاب به زردشت در هنگام عروج او به آسمان در کتاب هفتم دینکرد آمده است. این پژوهش بر بنیاد ریشه شناسی تاریخی و کاربرد واژه جامه در متون گورانی(سده 3-14ه) از گروه شمال غربی زبان های ایرانی (پارتی) انجام شده است. واژه جامه در این زبان به معنای تن، پیکر و کالبد انسانی کاربرد گسترده ای دارد. جامه محل بروز روان انسانی است و روان در هنگام عروج و مرگ از آن جدا می شود. بنابراین در هنگام عروج زردشت به آسمان، امشاسپند بهمن به او می گوید: جامه (= تن) خود را بر زمین بگذارد و در سفری روانی با مینوی بهمن همراه شود.